Probuje sie zlapac kazdego zajecia ktore wpadnie mi do glowy. Probuje zorganizowac czas, probuje sie chociaz ludzic ze mam sile zorganizowac cokolwiek. Jednego dnia mam zapal do zycia, chec zrobic cokolwiek. Ale kiedy na chwile usiade i popatrze w sciane- to wszystko znika. Ciagle sie oklamuje wmawiajac sobie ze mam nad czymkolwiek kontrole. Ze cos potrafie, ze cos umiem, ze jestem dla kogokolwiek wazna,ze cos znacze. Ale tak naprawde tak wcale nie jest.  Jestem sama,wciaz w czterech scianach, zajmujac sie kazda pierdola zeby tylko miec zajecie,zeby nie myslec.

Znow jezdze do Warszawy, ta decyzja byla chyba najgorsza w moim zyciu. Nikogo nie obchodzi czy nikt mnie znowu nie zaatakowal na dworcu, czy mam gdzie spac, czy cokolwiek jem. Nikt nie traktuje z jakimkolwiek serdecznym albo chociaz milym podejsciem. Z moim stanem zdrowia kazdy taki weekend to ogromne ryzyko. 

Poszlam do tej szkoly tylko i wylacznie dla czlowieka, ktorego kocham, a ktory dzis ma mnie gleboko w dupie. Wtedy nawet to ze przez cotygodniowe zjazdy nie mialam czasu spac, a kazdy zjazd byl koszmarem nie mialo dla mnie znaczenia.Teraz wrocilam tylko po to zeby miec swiadomosc ze wypelniony mam caly swoj czas w weekend, chce wiedziec ze zrobilam cos dla siebie zanim...

Nie wiem dlaczego nie da mi się przeprosić, dlaczego wciaz sie na mnie msci. Chcialabym sie tylko dowiedziec dlaczego zostalam olana i dlaczego do tej pory, po prawie 5 miesiacach bawi sie moimi emocjami.

Tego jak zeszmacona sie czuje nie da sie opisac.

Niech to wszystko sie juz skonczy, Jezu...

Tak bardzo bym chciala zeby bylo juz tylko cicho,ciemno,cieplo...

i pachnialo ziemią...