Dawno mnie tutaj nie było, ale nie dlatego, bo płakałam w poduszkę i z braku czasu i siły wolałam omijać tego bloga. Nie, zdecydowanie mogę  napisać, że moja poduszka nie miała  takiej przyjemności.  Zakończyłam jakiś okres w moim życiu. Chyba ten najgorszy, mam nadzieję, że teraz będzie tylko lepiej, za pomocą   paru specjalistów zrozumiałam sens życia. Oczywiście za co jestem im niezmiernie wdzięczna. Pokonałam swoje leki, które kiedyś były dla mnie udręką, a teraz zgaszę światło i nic nie widzę, Wiem, że to dziwnie brzmi, ale jak chcecie to sami dopiszcie sobie resztę. Nawet pokochałam to miejsce i piszą to łza zakręciła mi się w oku, kiedyś obwiniałam wszystkich, byłam zła na siebie samą, przestałam wierzyć w różne idee co oczywiście miało swoje konsekwencję. Nie piszę, że jest cudownie, bo przecież chyba u nikogo tak nie ma. Nawet problem dziewczyny, który komuś wyda się błahy dla niej jest to w pewien sposób problem, problem z którym dzień w dzień musi się zmagać, czy tego chce czy też nie. Ja znalazłam swoje czerwone światełko (  nawet widzę je ze swojego pokoju) ma to dla mnie ogromne znaczenie. W te wakacje chyba powinnam zacząć od przepraszania. Kiedyś pisałam o kim, o czymś, że się tego boję. Teraz czuję, że to jest ten czas, czas w którym po mino, iż jestem osobą słabsza czuję, że mogę. Mam jedno marzenie na koniec mojej drogi życiowej tutaj, ale  zostawię je tylko dla siebie, a jak się spełni to może kiedyś wspomnę o tym. Czuję teraz taką pustkę, ale nie wiem czy to pustka po czymś czy też w obawie przed czymś, a może to cisza przed burzą ? Chciałabym aby moje dotychczasowe myślenie, które się jakoś spełniało. Jest to pewnego rodzaju schemat, rutyna. Właśnie teraz  zrobi postój już na amen.