Caly czas chodze nieobecna, zamyslona nawet nieco smutna..

Zastanawiam sie nad swoim zyciem, oraz nad wieloma innymi rzeczami..

Oddalam sie coraz bardziej od codziennego zycia..

Tak jakbym zyła w innej czasoprzestrzeni..

Moze dlatego ze ciagla praca i brak kontaktu ze znajomymi wybiły mnie z rytmu..

Mam chec powiedziec "dośc" podniesc sie i wyjsc bez słowa z domu, nie muszac wracac do spraw ktore tak bardzo mnie przyłaczaja..

Pojsc gdzies rozerwac sie i zapomniec o narastajacym lęku..

Pulsuje we mnie wszystko na samą mysl ze jest jak jest i nie mam zadnej drogi ucieczki..

To wszystko mnie przytłacza..

Dlaczego nie moge tak jak inni lezec na plazy popijac piwo i spac na lonie natury ?!

Smiac sie oraz oddychac..

Tak bardzo mi teraz tego trzeba..

Jestem wstanie oddac wszystko by moc beztosko patrzyc w niebo..

I nie zastanawiac sie nad tym ze trzeba rano wstać i meczyc sie z tymi ludzmi..

Wszystko staje mi sie coraz bardziej obojętne..

Bo co ja moge zrobic jako niedojrzała 17latka?

Nie potrafie wstac i powiedziec co mysle moze i potrafie i czesto to robie..

Ale dla niego to smieszne, on kpi ze mnie i z moich marzen..

Ja nie chce sie krzakac bez celu po tej planecie..

Smiało moge stwierdzic iz nie mam swojego zycia !

Znajomi przegonili mnie o 360'..

Chce byc tam gziemoje miejsce..

Chce poprostu normalnie funkcjonowac !