Wielkich dzikich pnączy mocny zapach tłumi róże

w zacieśniającym się kłębku ginie piękno

ostatnim płatkiem błaga o pomoc

srebrzysty brzask znajduje zwłoki

lico piekna delikatnie owiewa tajemnica

Jej martwe oblicze tak spokojne w swej prostocie

tak umiera ostatnia , jedyna prawda

Ta dobra

pozostaje  bluszcz , trujący kłamstwa cień

Fałsz goni za fałszem

śmierć odnajduje niewinnych

gdy na rozstaju dróg orientujesz się

że każdy z nich jest zła a ty nie masz wyjścia

Odwracasz się

Obłydy cień i tak cie dopadnie

Niewinny płatku tej jedynej dobrej prawdy

w skrzywdzonym Ciele skrzywdzona dusza

W duszy tylko cień i cierń

krawiący serca jej dech

ginący dźwięk  ostatniego impulsu ...

lico tak delikatne i niewinne

tak bardzo zimne i martwe

w brudnej ziemi porzucone  gdzie nikt go nie znajdzie .