melancholijno sadystyczne poczucie straty

myślisz ,że wyleczę herbaciany kubek z tęsknych spojrzeń w strone drzwi?

Tak mijają dni bez ciebie

Każdy z nich jest inny w swojej prostocie 

Drzwi się zamknęły i znikło coś

Nie potrafię oddychać gdy się topię

Trochę za daleko mam do dna by upaść

Troche za wysoko by się wznieść

Nigdy za zawsze przeciw .

To nie jest takie proste

by żyć..

by być..

śmieję się  z własnej głupoty .

Nie ważne ile włosów z głowy wyrwe

Ile telefonów wykonam

Nie ważne jak głośno będe pukać

Jak boleśnie upadne

I tak przegrałam

Dałam się pokonac w prostej partii

Dałam się podejśc jak dziecko

Dałam się zamknąć w małym pudełku

Pozwoliłam się zabić by znowu się urodzić.

Żal ściska mi serce że jednak bylo warto

niestety było warto .