Gdyby mą nadzieję zmnożyć

I z oczu wyciąć łzy stężałe

Czy wystarczyłoby mi to

By zmienić w sobie coś na stałe?

Swą pamięć w dłoniach zmieścić

Wydrzeć z niej kolce i odrzucić

Zostawić w niej tylko dobre chwile

By wiecej sie z sobą nie kłócić

I tą pamięć ze krzywd naprawioną,

Chołubić jak dziecko swe jedyne.

I tą pamięc złą i niechcianą

zamknąć na strychu w 2 skrzynie.

W pierwszej ze skrzyń trzymac wspominki

o płaczu małej, zranionej dziewczynki.

W drugiej ze skrzyń zamknąc łzy niechciane

przez kobietę samotnie często uraniane.

Zaglądac czasem do nich...

To one uczyły mnie życia -

Jak je zrozumiec choć w cześci:

Umiejętności spożycia.

I podnieść głowę wysoko,

jak dziecko niczego się nie bać.

I w końcu odnaleść siłę

by nie musieć mówić "przebacz"

tym, którzy zamkneli mi wrota

do z moich marzeń świata

którzy mnie karmią zwatpieniem.