dotyk spojrzenia 

Pan wybaczy, ja nienawidze

Takiego stanu  jak melancholia

Gdy szarą stronę tylko widzę

Na szyi z smutków kolia

Pan wybaczy, że jestem gwałtowna.

Nie mówię dziekuję i o nic nie proszę.

Lecz pan mi mówi, ze jestem cudowna...

O zmiane poglądów pańskich wnoszę.

Niech Pan wybaczy, ze ironizuję

Czyms przecież trzeba sie bronić przed życiem

Sama sie czasem za to strofuję

Lecz przeciez trzeba gdzieś miec ukrycie.

Pan wybaczy, lecz ja juz wychodzę...

Nie zobaczymy sie wiecej już raczej.

Nie, nie powiem panu "ach, żegnaj" -

Ustami się żegna inaczej.

Nie śpieszy ci się do mnie wcale

w chmurach domysłów mnie zostawiasz

szukam rękami szukam na oślep

tego o czym naprawdę mi mawiasz

nie znajduję nic ponad kropki

po twoich zdaniach stawianych

a w palce wkrada się nonsens

słow pustką oznakowanych

nie znaczą twe słowa nic dla mnie

ponad zagadkę nie do rozwiazania

niepoznane tak kusi i dręczy

więc wszystko nagminnie wznawiam

Nadziei się czepiam o głupia

nikt tylko ona została

mądrość odeszła juz dawno

logika mnie szybko wyśmiała

więc pytam tak samą siebie

jak sens odnaleść wśród mgły

i posmak się ciebie pojawia

jak mgła ciemny ciężki i mdły