Tak bardzo lubię tu co jakiś czas wracać i czytać, jak to mi kiedyś było.

Zawsze dochodzę do tej samej notki i dalej nie czytam.

Nie chcę nawału tych złych wspomnień. Ale dziś się przełamię.

Powinnam pisać pamiętnik. Niby nigdy nie jest za późno, ale chętnie cofnęłabym się w czasie, do przełomu lipca i sierpnia. Opisywałabym wszystko po kolei, wszystkie Twoje słowa, czyny, moje wylane łzy i nienawiść, którą przez krótki okres do nas żywiłam. Bo to wszystko, co się wydarzyło od tych wakacji jest... nie do opisania. Nigdy, NIGDY, nie było mi tak dobrze. Jestem szczęśliwa i spełniona w tym związku. Oczywiście, są też te gorsze dni, kiedy zastanawiam się, czy mnie nie oszukujesz, czy ja nie jestem tylko "tymczasowa", itd. Mam nadzieję, że w tej kwestii się mylę i że wszystko jest tak, jak być winno.

Swoją drogą, you made my day today. To było takie miłe, że chciało Ci się przyjechać tylko po to, żeby się przytulić i zapytać, jak się czuję. Kochanie moje.

Jest jedna rzecz, która mnie ciągle martwi. Nie wiem, gdzie tkwi sedno i co to wszystko powoduje, ale nachodzą mnie pesymistyczne myśli. Śmierć, krew, samobójstwo. Nawet w snach pojawia się ten motyw. Paradoksalnie - jestem szczęśliwa, ale nie ma we mnie radości. Czy możliwe, że to przez tęsknotę i nienasycenie? Oskar jest ze mną - nie pamiętam o bożym świecie. Odchodzi - tysiąc pytań, mętlik w głowie, smutek, desperacja. Siedzę przed komputerem i szukam zdjęć na tumblra. Ten blog to 100% mnie. Wszystkie te notki są połączone z moim aktualnym stanem umysłu. A ostatnimi czasy złapały mnie ogromne kompleksy. Oskar dopieszcza mnie słowami, mówi otwarcie, jak bardzo mu się podobam... ale to mnie nie przekonuje. Jestem brzydka. Co można z tym zrobić? Nałożyć tonę tapety? Czy to ma sens? Przecież można nauczyć się z tym żyć. Można.

Ale czy ja umiem