Znowu jest "ten zły" dzień. Cały czas chce mi się płakać. Słucham smutnych piosenek i się rozczulwam nad sobą, jak to mnie nikt nie kocha. Tak, czuję się jak forever alone, chociaż CHYBA tak nie jest. Czemu chyba? Bo kiedy naprawdę potrzebuję, to nie mam do kogo pójść. Nie wiem, czy jest osoba, której chociaż raz mogłabym się wygadać. Zresztą i tak nikt nie lubi narzekania. Kiedyś spróbowałam, raczej moje problemy zostały olane, bo "będzie dobrze" i "wcale nie jest tak, jak mówisz" nie pomagają.

Szaleję. Szaleję, kiedy nie ma Cię obok, kiedy nie mogę chociaż trochę z Tobą popisać. Nie wiem, czy to przyzwyczajenie czy wręcz uzależnienie czy może coś więcej? Przeraża mnie myśl, że kiedyś możesz być te 6000 kilometrów ode mnie i że będę Cię widywać co kilka miesięcy. To by mnie zabiło, wiesz? Nie wiesz. Nigdy Cię nie chcę niczym martwić. Tak naprawdę nawet nie wiesz, co u mnie. Zresztą, jakbym była w 100% szczera, to byś mnie zostawił, bo byś nie mógł tego znieść. A jakbyś to zrobił, to rozpadłabym się na tysiąc kawałeczków i nigdy bym ich już nie poskładała. Zastanawia mnie, ile jest prawdy w słowach "nie chcę już innej" i czy w nie wierzyć. I'VE SEEN IT ALL BEFORE chyba dobrze tu pasuje. Aż za dobrze...

Every second's soaked in sadness, every weekend is a war...