Tak, drzyj na mnie mordę. To mi tak pomoga.

Zawsze wszyscy mówią "możesz na mnie liczyć", "nawet kiedy będę zły, to Ci pomogę", "nigdy Cię nie zawiodę". A tak naprawdę to wszystko to gówno prawda. Nie można liczyć kurwa na nikogo. Bo albo zostawiają Cię, gdy masz problem (bo to kłopot dla nich), obgadują albo mają Cię w dupie i biegną do Ciebie tylko wtedy, gdy muszą się komuś pożalić.

Jestem forever alone, nubem, nołlajfem. Poza Nim jedynym, nikt się ze mną nie spotyka. Owszem, chcą mnie wyciągnąć, ale ja wiem jaki mają w tym zamiar. Trudno przyjaźnić się z chłopakiem, bo zazwyczaj zaczyna się od tego, że się mu podobasz (nie zawsze, ale często). Ty masz go za przyjaciela, on nadal na coś liczy. Kiedy okazuje się, że jednak nic z tego nie będzie - bum! Koniec przyjaźni. Z kolei z dziewczynami też nie jest łatwo. Większość jest pusta bądź ma przerośnięte ego, inne nie zwracają na Ciebie uwagi, bo jest ktoś "ważniejszy", poza tym laski strzelają fochy. Wkurwia mnie to.

Jaki wniosek z tego? Zostań pustelnikiem! Kurwa. Nawet własna matka chce mi dopiec. Przychodzę ze szkoły, siadam przy stole, nic nie mówię. "Nie masz humoru?" - pada pytanie. Mówię, że owszem, nie mam. Nawet nie zapytała, co się stało! Tylko usłyszałam, że ona może mi go pogorszyć. Wiem kurwa, że możesz. Robisz to notorycznie. I tak najlepsze była odpowiedź na moje wątpliwości - "nie obchodzi mnie to". Dzięki mamo, jesteś w porządku. Też można zawsze na Ciebie liczyć.

A teraz chodź tu i mnie przytul. I need you so badly.

Jakieś najgorsze dni teraz mam.

Dobrze, że mogę się tu rozpisać.

Przynajmniej nikt nie musi słuchać mojego marudzenia.

Zresztą, komu ja mogłabym to wszystko powiedzieć?

Aaa racja, nikomu.

Bo nikogo nie ma.