Niby wszystko jest ok, niby sobie radzę,

niby jestem szczęśliwa, niby szczerze się śmieję,

niby daję sobie radę....

ale w środku to tak cholernie boli,

serce pełne miłości, oszukane, zdradzone, zniszczone, 

upokorzone przez kogoś kto był najważniejszy.

Niby zrobiłam dobrze, źle mnie traktował, cierpiałam

ale teraz też cierpię, tak cholernie,

tyle wspomnień, tyle wspólnych chwil,

uśmiechów i łez, kłótni i godzenie się,

spotkań i pożegnań, cięzki momentów,

11 miesięcy.

Niby nie długo, 

ale jak bardzo zmieniło życie, charakter, psychikę,

podejście do życia. 

Wiem że nie powinnam ale tęsknię,

smutno mi bardzo i oczy pełne łez.

Jedna osoba a potrafi wywołać tyle sprzecznych uczuć.

Wiem że powinnam się cieszyć, żyć pełnią życia, korzystać z tego co mam,

w końcu nie był mnie wart, nie docenił ale nadal tak bardzo kocham.

Każdy mówi że teraz jest dobrze, że bez niego będzie lepiej 

ale co oni wszyscy wiedzą,

trzeba być mną żeby mnie zrozumieć,

żeby zrozumieć co czuję o czym myślę, co przeżywam,

Boję się że sobie nie poradzę,

niby strach siedzi w naszej głowie

ale co zrobić gdy miłość w sercu.