'Uśmiech to podstawa' :) 

                 NIGDY  NIE  MÓW  NIGDY (cz.12)

         Przed domem postanowiła się uspokoić i udawać przed mamą, że wszystko jest w najlepszym porządku.

-Już wróciłam . Chciałam powiedzieć, że przemyślałam to wszystko i możemy lecieć do Nowego Yorku w każdej chwili. Wiem, że to Twoja szansa, dlatego nie będę Ci robiła problemów.

-Och Skarbie. Jak się cieszę, że mam taką córkę. Mam nadzieję, że nie będziesz miała mi za złe, że załatwiłam już bilety . Możemy lecieć już za 4 dni.

-No to wspaniale. Też się cieszę.

Wróciła do pokoju tak jakby nic się nie stało. Weszła na komputer i chciała zapomnieć o tym co się stało przed 15 minutami...

         4 dni później była już w samolocie do Nowego Yorku. Przez te 4 dni udawała, że jest wszystko dobrze, ale tego dnia widząc jak unosi się z jej dobrze znanego lotniska w mieście nie wytrzymała. Łzy spływały po policzkach na tyle szybko, że sama nie wiedziała kiedy to się dzieje. Żegnając się z przyjaciółmi na pół roku odczuła pustkę, której nigdy nie zaznała. Kochała ich jak własną rodzinę, nie chciała ich opuszczać, nawet nie cieszyła się z tego wyjazdu do Nowego Yorku. Nawet sama nie wiedziała dlaczego zgodziła się na ten wyjazd. Ucieczka przez problemami niczego nie załatwi. Mimo, że ją zdradził wciąż go kochała i wątpiła w to czy kiedykolwiek przestanie. Taka miłość nigdy nie mija z dnia na dzień. Miała nadzieję, że gdy wróci do swojego rodzinnego miasta za pół roku jej myśli nie będą krążyć już wokół Ricka...

                                                               KONIEC

_____________________________________

Postanowiłam zakończyć to opowiadanie mimo, że miałam jeszcze wiele pomysłów co do niego. Podjęłam taką decyzję, ponieważ widzę, że może 2,3 osoby tu wchodzą i zostawiają po sobie jakikolwiek ślad... Zastanawiałam się też długo nad tym, czy nie zacząć kolejnego opowiadania tak jakby ciągnącego tą historię. Sama już nie wiem. Przynajmniej jak narazie to nie będę tu nic dodawała bo chęci to czytania moich opowiadań nie widzę. Na pewno jedynym powodem tego jest to, że nie piszę ciekawie, ale to tam już nie ważne... Naprawdę dziękuję wszystkim tym, którzy poświęcili temu blogowi chociaż minutę. Pa ;*