Regres.

Pierwszy raz od kilku lat wróciłem do Krakowa.

Nie sądziłem, że pobyt tam tak mocno mnie uderzy.

Siedząc na obiedzie w knajpie z głośników poleciało "Zabierz te miłość" Wieniawy.

Dostałem ataku paniki, musiałem wyjść na zewnątrz, po czym rozpłakałem się jak małe dziecko.

Nie sądziłem, że moja trauma jest tak ogromna. Nie sądziłem, że ból po Niej jest nadal tak ogromny. To już dwa lata, a mnie nadal trzyma. Nie potrzebuję kontaktu, nie myślę o Niej już każdego dnia, a emocje i uczucia nadal są tak samo silne.

Czasami myślę o tym, czy ona też myśli o mnie, czy tęskni, czy jest jej źle z faktem, że uciekła od rozmowy, która mogła nas oboje uzdrowić, czy żałuje, że mnie nie przeprosiła.

"Trudniej się pozbierać, niż rozsypać

Staram się codziennie trochę zapominać

Boję się, że zmięknę, jeśli spojrzysz tak jak wcześniej

Ćwiczę już na taki wariant od miesięcy mięśnie

A ty jak?

Jak ci się teraz podoba twój świat?

Znów jest soczysty i cię bierze do tańca?

Mój ma kontuzję i się w bólach zrasta

A ty jak?

Naprawdę życzę, żebyś dobrze się miała

Zdobywaj szczyty i już bądź tym najlepszą 

I tylko czasem proszę, chociaż zatęsknij

A ty jak?

Kiedy coś poszło aż tak bardzo nie tak

Że teraz mijam cię dwie ulice dalej

Żeby nie łudzić się, że da się ocalić

Jeszcze nas"