43.

Rano obudził mnie ktoś, kto cały czas plątał się po domu. Było głośno jak nigdy. Zeszłam na dół.

- Mama? Co ty tu robisz? - zdziwiłam się - przecież powinnaś być w pracy.

- Gdzie tata? - zatrzymała się przede mną. Była bardzo zdenerwowana.

- Chciałam do ciebie zadzwonić ale wiedziałam, że w pracy nie możesz odbierać telefonów. A jak wróciłam wieczorem do domu to cie nie było i ..

- Dobra, gdzie tata ?! - krzyknęła przerywając mi.

- Przepraszam, nie krzycz. Tata jest w szpitalu.

- Jak to? Co się stało? Kiedy? W którym szpitalu?- zadawała mi tysiąc pytań nie czekając na odpowiedź. Zrobiła dokładnie to co ja kierowcy karetki. Chyba miałam to po niej.

- Wczoraj po południu usłyszałam huk w warsztacie taty. Pobiegłam do niego i zobaczyłam, że leży nieprzytomny na podłodze. Wezwałam karetkę ale już jest wszystko w porządku.

- Boże, gdzie on jest? Muszę do niego pojechać!

- Zabrali go na Nowy Szpital. Ale nie musisz jechać, idź do pracy. Ja zaraz i tak miałam zamiar go odwiedzić. Przekażę co tam chcesz. Nie możesz opuszczać pracy. Niedawno dostałaś awans. Przed tobą kariera. No idź już.

- Może masz rację. Dzięki. Cieszę się, ze mam mądrą córkę - pocałowała mnie w policzek. - powiedz tacie, że wieczorem go odwiedzę i wtedy porozmawiamy.

- Okej. To ja idę się przebrać, obudzę Przemka i jedziemy - uśmiechnęłam się i poszłam na górę.

Godzinę później dotarłam już do szpitala.

- Cześć tato - przywitałam się.

- O, cześć. Nie spodziewałem się tu ciebie. Mieliście jechać do Leszna.

- Jedziemy. Wpadłam tylko na chwilę zapytać jak się czujesz - uśmiechnęłam się siadając na łóżku.

- Jest dobrze. Tylko strasznie tu nudno..

- To da się zmienić - uśmiechnął się Przemek i wyszedł.

- A jemu co? - pytał zdziwiony tata.

- Nie wiem. Ale wole nie wiedzieć - zaczęliśmy się śmiać.- a tak w ogóle to mama o ciebie pytała. Była strasznie zdenerwowana, że nie byłeś na noc w domu. Ale wszystko jej wyjaśniłam. Powiedziała, że wpadnie do ciebie po pracy.

- Oo. Ok, dzięki za informacje.

- No i jest! - wszedł na salę Przemek. Wlókł za sobą jakąś dużą szafkę.

- Co to jest?

- Tadaaaaaaaaaam - postawił szafkę przed łóżkiem. Stał na niej telewizor. - To tak na nudne dni. No i na niedzielę. Podobno jest TVP.sport, także obejrzy nas pan na torze.

- Dziękuję, ale skąd ty go masz? Pytałem czy jest możliwość oglądnięcia telewizji to tylko w auli.

- Ma się swoje dojścia - uśmiechnął się chłopak - a teraz ma pan telewizor na wyłączność.

- Jak już teraz masz takie pomysły to co będzie później?

- Jeszcze gorzej - zaczęłam się śmiać.

- Nie pozwalaj sobie, kochanie - pocałował mnie.

- Okok. To co? Zbieramy się?

- Tak, już późno.

- No. To my jedziemy. Przemek może poprowadzić twojego busa, prawda?

- Jasne. O ile go nie rozwali - puścił oczko do chłopaka.

- Nie obiecuję.

- Haha, no dobrze. I tak już jest stary, dużej straty nie będzie. Powodzenia kochani na treningach i na samym meczu.

- Dzięki, trzymaj się - pocałowałam tatę w policzek i wyszłam.

** Kilka godzin później **

Dojechaliśmy do Leszna. Zatrzymałam się u Przemka. Nie było sensu wynajmować hotelu, to po pierwsze, a  po drugie i tak by były problemy, bo nie mam ukończonych 18 lat.

Od progu powitał mnie Piter.

- No czeeeeeść! - wyściskał mnie.

- Ejejejej bo mnie udusisz!

- Oj przepraszam. Miło cię widzieć!

- Mnie ciebie też. - uśmiechnęłam się. przyjaciel wziął moją walizkę i zaniósł do pokoju  Przemka. Popatrzyłam na niego pytająco. - no chyba nie będzie ci przeszkadzał wspólny pokój z twoim chłopakiem?

- Nie no okej. Lepsze to, niż pokój z tobą. - uśmiechnęłam się zadziornie.

- Bardzo śmieszne, wiesz?

- Oj Piotruś, nie obrażaj się - przytuliłam go.

- Dobra, mała. Rozpakuj się, a ja przyniosę ci pościel.

- Ja tu nic nie mam do gadania? - wtrącił Przemek - kto powiedział, że chcę dzielić pokój z tą małą?

- Gnojek - zrobiłam smutną minkę.

- Oj żartowałem - wziął na ręce i zaniósł do pokoju na łóżko. Położył się koło mnie.

- A gdzie twoi rodzice?

- Pojechali na jakąś imprezę do wujka. Będą wieczorem.

- Fajnie. Poznam ich.

- Na pewno cię polubią. Ciebie nie da się nie lubić.

- Haha, dziękuję - posłałam uśmiech Przemkowi. Piter przyniósł pościel.

- Trzymajcie, zakochańce. Ja zmykam, będę późno.

- Gdzie się wybierasz?

- Spotkać się z koleżanką, braciszku. Ty masz tu swoją kobietę, to nie będę wam przeszkadzał. Z resztą, ty możesz się spotykać z dziewczynami, a ja nie?

-Ejejejej, z jakimi dziewczynami? - popatrzyłam podejrzliwie na chłopców.

- Ja? Tylko z tobą - pocałował mnie w czoło - moja jedna, jedyna i na zawsze.

- Ja też cię kocham. ;)

- Dobra młody. Jak rodzicie wrócą przed tobą to co powiedzieć?

- Poszedłem do kumpli.

- Okej.. ale powiedz mi co to za laska?

- Dowiesz się wkrótce.

- Znam ją? - dalej dociekał Przemo.

- Tak, można tak powiedzieć. Tylko wiesz, ZTNK!

- Nie ma sprawy.

- Dzięki, trzymajcie się.

Gdy Piter wyszedł, zapytałam Przemka.

- ZTNK? Co to?

- Skrót. Nasz, braterski.

- Aha, a co znaczy?

- Zero Tolerancji Na Kablowanie.

- Haha, fajni jesteście, nie ma co.

- Wątpiłaś w to?

- Nigdy - pocałowałam Przemka, położyłam się na łóżku i tak zasnęłam.

_______

Taki mało żużlowy ale słitaśny :D

Co do obrazka na górze: Statystyki. Wczoraj otworzyłam je pierwszy raz i przyznam, że doznałam szoku :D cieszę się, że w tak dużej ilości odwiedzacie ten blog i czytacie go. Dzięki wam on istnieje! Jeszcze raz dzięki!. ( <--- link ) 

Nareszcie weekend! A za tydzień koniec świata ;> Cieszę się, że czytacie i że byliście moimi fanami do końca. Hahah ;d