40.

Wyszliśmy z kręgielni. Zdałam sobie sprawę, że musimy jechać do domu się przebrać. Nie bardzo pasuje iść do eleganckiej restauracji w dżinsach i luźnym podkoszulku przecież. Dojechaliśmy więc do domu. Czekała tam już na nas jakaś bardzo szczęśliwa mama. Miałam zapytać o co chodzi ale nie miałam na to czasu. Powiedziałam tylko że wpadliśmy na chwilę się przebrać i lecimy do restauracji. Ona chciała nam wcisnąć domową kolację, bo przecież 'taka jest najzdrowsza'. Ale szybko coś wymyśliłam i wpadłam do swojego pokoju. Wybrałam kremową, koronkową sukienkę przed kolana i brązowy pasek. Ubrałam jasne koturny i założyłam żakiet w tym samym kolorze. Rozczesałam włosy, pomalowałam rzęsy i zapukałam do pokoju Przemka.

- Gotowy?

- Wow - powiedział gdy mnie zobaczył. Uśmiechnęłam się do niego i podeszłam bliżej. - wiesz, nie myślałem, że będę potrzebował jakiejś koszuli i nic ze sobą nie wziąłem..

- Nie wierzę. Przecież ty tu masz chyba całą szafę. - zaśmiałam się.

- Nie żartuj..

- No tylko nie płacz. Zaraz coś skołuję od taty. W koszulę Kuby raczej się nie zmieścisz. - cały czas się śmiałam.

Wyszłam. Wróciłam dwie minuty później z niebieską koszulą w kratkę. Tata prawie nigdy w niej nie chodził. Twierdził, że jest za bardzo młodzieżowa.

- Proszę - powiedziałam do Przemka wręczając mu koszulę.

- Mój aniele - pocałował mnie.

- No już, już. Pospiesz się, czekam na dole.

Mama krzątała się w kuchni w dobrym humorze.

- Co ci jest? Już dawno nie byłaś taka szczęśliwa.

- Opowiem wam wszystko jak wrócicie.

- Powiedz teraz. Nie wytrzymam!

- Musisz wytrzymać. O, patrz, idzie Przemek.. ej, kojarzę tą koszulę.

- Pożyczyłam mu ją od taty. Chyba się nie gniewasz?

- Nie, skąd. Ładnie ci w niej - zwróciła się do chłopaka.

- Dziękuję, pani Kaczmarek.

Wstałam z krzesła i poprawiłam kołnierz Przemkowi.

- To idziemy?

- Jasne. - pocałował mnie w czoło.

Przed wejściem już powitała nas obsługa.

- Dobry wieczór. Dziękujemy, że wybraliście państwo naszą restaurację. Życzymy miłego wieczoru i smacznego.

- Dziękujemy - weszliśmy do środka. Od razu podszedł jakiś elegancki mężczyzna.

- Witamy. Czy stolik dwuosobowy?

- Tak, prosimy - powiedział Przemo. Usiedliśmy przy wyznaczonym stoliku, a kelner podał nam Menu i odszedł.

- Jej, nie wiedziałam, że tu, w Tarnowie mamy takie luksusy. Szczerze, nigdy tu nie byłam.

- No widzisz. Miło mi, że mogę być przy tobie w tej cudownej chwili - powiedział z powagą.

- Przestań - uśmiechnęłam się i chciałam go uderzyć kartą Menu ale stwierdziłam, że nie wypada.

- To co sobie pani życzy? Tylko wiesz, bez szaleństw. Wiem, że wygrałaś ale nie jestem przy kasie. - w tej chwili przyszedł kelner z notatnikiem.

- Haha, czekaj.. - spojrzałam na kartę. - to dla mnie sushi i szklankę wody.

- Ja poproszę to samo - powiedział Przemek i oddał Menu. Mieliśmy czekać 10 minut.

W tym czasie gadaliśmy, głównie o żużlu. Już za parę dni miałam jeździć drugi swój mecz. Nie mogłam się doczekać.

Kiedy kelner przyniósł zamówienie, podziękowaliśmy i zaczęliśmy jeść. Wszystko było nawet smaczne ale i tak wolałam spaghetti domowej roboty.

Przez cały pobyt tam, czułam się dziwnie. Chyba nie pasuję do takich klimatów. Wolę iść do McDonald'a i zamówić kalorycznego hamburgera, niż siedzieć tu, w drogiej restauracji przy sztucznym klimacie. Gdy zjedliśmy, Przemek zostawił pieniądze na stole i wyszliśmy. Poinformowałam go o moich wcześniejszych rozmyślaniach.

- Zgadzam się z tobą. Następnym razem idziemy do Mac'ka.

- Jestem za. Ej, jest wcześnie. Co robimy? Nie chce mi się już teraz wracać do domu.

- No nie wiem. Nie znam dobrze Tarnowa. Macie tu jakieś atrakcje?

- Czy ja wiem.. tu, niedaleko jest rzeka. Ładnie tam jest, zwłaszcza teraz, przy zachodzie. Idziemy?

- Możemy iść. Prowadź - uśmiechnął się i objął w pasie.

Szliśmy kilka minut. Było bardzo spokojnie, jak nigdy. Powoli zapalały się latarnie na drodze. Doszliśmy nad Dunajec. Usiedliśmy przy brzegu. Ściągnęłam buty i zanurzyłam nogi w zimnej wodzie.

 - No dawaj cwaniaku, teraz ty - popatrzyłam na chłopaka z uśmiechem.

- Ale.. zimno!

- Nie bądź baba.

- No wiesz? To patrz! - ściągnął buty i podwinął spodnie. Włożył nogi do wody. - Aaaaaa - jęczał z zimna.

- Haha, aż tak? Nie przesadzaj.

- Ja jestem bardzo wrażliwy - zrobił smutną minkę.

- Tak, oczywiście. Z kim ja się związałam..

- Ze mną! - powiedział dumny. - i nie moja wina, że woda jest taka lodowata.

- Już dobrze, mój zmarzluchu. Jeszcze się przeze mnie przeziębisz i kto będzie jeździł w niedzielę?

- Godnie mnie zastąpisz.

- Oj nie wiem, nie wiem. Ciebie nikt nie zastąpi.

- Nie słodź tak, bo zaraz się rozpłynę. - położył się na trawie. Postąpiłam podobnie.

Leżeliśmy tak chwilę w milczeniu patrząc w niebo. Czułam się szczęśliwa. Byłam cholerną szczęściarą. Wiedziałam, że on może mieć każdą, ale nie każda może mieć jego. Popatrzyłam na Przemka. Leżał z zamkniętymi oczami. Uśmiechnęłam się i położyłam głowę na jego klatce piersiowej.

- Co cię tak na czułości wzięło? - spytał.

- Kocham cię, wiesz?

- Wiem. Ja ciebie też.

_______________

Soł romantik :D jutro będzie kolejny rozdział.

Czytasz - komentuj. To dla mnie ważne. :)