część 73.

Gabrielle.

Dzieci szybko się rozwijały a ja coraz bardziej tęskniłam za Dylanem. Dzwoniłam i prosiłam by wrócił wcześniej ale niestety nie mógł. Aż pewnego dnia kiedy wyszłam ze szkoły, jak zwykle nauczyciele zwolnili mnie wcześniej zobaczyłam znajomy samochód. Dylan stał oparty o maskę z rękami w kieszeniach. Rzuciłam mu się na szyję i zaczęłam go całować. Roześmiał się.

- Aż tak się za mną stęskniłaś?

Tylko mruknęłam pod nosem. Wsiedliśmy do samochodu, kazałam mu jechać gdzieś po za miasto. Trafiliśmy do lasu a tam spragnieni daliśmy upust emocjom. Dotykaliśmy się, całowaliśmy. Nie mogłam uwierzyć że mój ukochany wreszcie wrócił. Po wszystkim przytuliłam się do jego spoconego i nagiego ciała. Chwilę milczeliśmy. W końcu ubraliśmy się, pojechaliśmy do domu. Na widok naszych skarbów wzruszył się. Nic dziwnego. Były urocze.

Wieczorem usiedliśmy na tarasie. Ja z sokiem pomarańczowym a on z lampką wina. Spojrzał na mnie poważnie. Zaczęłam się bać że przestał mnie kochać. Nic dziwnego, miałam rozstępy i troche mi się przytyło. Nie byłam już taka jak kiedyś. W sumie nie byłabbym na niego zła gdyby powiedział mi że znalazł sobie kogoś. Bo przecież ja byłam już matką i musiałam zająć się dziećmi a on z pewnością chciał się wyszaleć bo był młody. Z zamyślenia wyrwał mnie jego głos. Łagodny i spokojny.

- Księżniczko, obudź się. Właśnie mówiłem Ci że ustaliłem datę ślubu. Na jutro. Nie chciałem czekać a wiedziłem że Ty będzie zwlekać.. Chcę być odpowiedzialny za Ciebie i dzieci..