W pogoni za lekkością... 

Ojejku, dzisiaj szło mi naprawdę świetnie. Rano wstałam, poćwiczyłam i pouczyłam się niemieckiego. Niestety. Wróciłam z pracy i nawet bez rozgrzewki, od razu napad na lodówkę. Wpychałam w siebie, jak oszalała. Potem oczywiście wymiotowanie. Nie wiem dlaczego to robię. Chcę być chuda, a postępuje zupełnie odwrotnie. Dobija mnie to ,że jestem coraz większa, mimo wymiotów. Patrzę na siebie w lustrze i brzydzę się sobą. Brzydkie włosy, żółta, poszarzała cera, coraz gorsze zęby, krostki na twarzy... Chciałabym być taka chuda i malutka, jak byłam jeszcze 5 miesięcy temu, gdy ważyłam 45kg... Byłam wtedy taka szczęśliwa w swoim ciele i bardzo je lubiłam. A teraz? Nie cierpię go i siebie, za to, że nie umiem schudnąć i opycham się bez przerwy. Coraz częściej wpychając w siebie to jedzenie i rzygając myślę, że chciałabym umrzeć nad tym kiblem. Żeby mi stanęło serce, albo cokolwiek innego. Czuję się taka bezwartościowa. Moje ciało mnie brzydzi i nie chce go. I ta samotność. Okropna samotność. Dzisiaj stojąc w kolejce do sklepu po papierosy ( kolejne postanowienie, które tylko spisałam na kartce) widziałam dużo ludzi w moim wieku, którzy stali po alkohol, potem wsiadali grupą do samochodu, żartowali, śmiali się, prawdopodobnie kupili prowiant na domówkę. A ja? Stałam sama, bez uśmiechu, czekając aż kupię i będę mogła zaciągnąć się tą tytoniową pałeczką, a potem wrócić do domu i objeść się jak zwykle. Zrobiło mi się bardzo przykro, bo chciałabym być wśród tych ludzi, śmiać się i spotykać ze znajomymi. Ale ja ich nawet nie mam. Jestem całkiem sama. A teraz już nawet nie mam anoreksji... A tak bardzo bym chciała by była. Prowadziła mnie za rękę, gdy co roku odbierałam świadectwo z czerwonym paskiem, gdy szłam na studniówkę, gdy pisałam maturę i szłam na uczelnię. A teraz jej nie ma. Teraz gdy tak bardzo jej potrzebuję, by wypełniła pustkę w moim sercu. By otuliła kościstym ramieniem i przytuliła do kościstych żeber. Tak bardzo znowu jej chcę... Wróć do mnie KochAna...