lśnieniem i oka mgnieniem

Każdy gest i każde zdanie
obrazy przed oczami, zawieszone jak na ścianie
Te w ramie - to jedno, co na pewno zostanie
Reszta przeminie jak znoszone ubranie
Dwadzieścia lat minęło jak jeden dzień
Nie masz co wspominać?
Lepiej swe życie zmień

Zwyczajowo, dzień spędzany w piżamie przy komputerze. Nieciekawe uczucia, pojawiające się zawsze gdy jestem sama i nie mam co ze sobą zrobić. Mozliwości jest mnóstwo, tylko motywacji, siły brak. Tyloma rzeczami zawsze chcialam sie zajmować, gdy brakło czasu denerwowalam się na natlok zajęć, gdy zaś pojawiała się pula wolnych godzin zaslugujących na produktywne wykorzystanie ja gnilam jak warzywo. W zasadzie czas przeszły jest nie do końca uzasadniony, zwazywszy na to, że większośc wakacji uplywa mi w nieznosnym maraźmie, ktory to drazni mnie i smuci, tym samym powodując niechęć do pchnięcia mojej dupy gdziekolwiek, po cokolwiek. Nie licząc pijackich wieczorów czy upalonych godzin, przez te wakacje zrobilam jedno wielkie nic. W takich chwilach jak ta wylazi ze mnie tęsknota za domem, za beztroską życia, gdy twym jedynym obowiązkiem bylo chodzenie do szkoły, co stawalo się nawet przyjemnym sposobem spedzania czasu gdy otaczało cię grono fantastycznych, bliskich ludzi. Dopada mnie myśl, że nigdy już nie będzie tak dobrze i beztrosko, że z biegiem czasu straciłam bardzo wiele cennych rzeczy, w tym umiejętność cieszenia się drobiazgami, obecnością drugiej osoby, że gdzieś daleko za sobą zostawiłam swoja spontaniczność. 

Z przykrością musze stwierdzić, że nie mogę doczekac się poczatku roku akademickiego, gdy zycie znów zacznie toczyc się monotonnym rytmem, wyznaczanym przez zajęcia, wyklady, piwka, wodki, kace i takie tam. Wreszczie spokojnie ponarzekam sobie że nie robie miliona rzeczy, bo nie mam na nie czasu. Prawda jest taka, że i tak ich prawie nigdy nie robię, więc po co oszukiwac samą siebie? Dla uspokojenia ze nie jest się tak plytkim warzywnym bezmozgiem, ktore nie nadaje się do niczego?