Ten park byl swiadkiem tego, jak stracilam swiadomosc, jak odplynelam. A nie, to bylo, jak juz wyszlam z parku xd. A moze... a, nie wazne.

Nie wiedzac, o czm myslec mysle o 30. maja i 31. maja. Pierwszy z dwoch wymienionych to pozegnanie. Myslalam, ze uzalanie sie nad soba, ale jednak, to bylo pozegnanie. Ostateczne pozegnanie. Wszystko, co bylo potem, bylo jedynie utwierdzeniem mnie w przekonaniu, ze pozegnanie bylo sluszne, ale nastapilo stanowczo za pozno (lepiej pozno niz wcale, tak?).
31. maja to.. patetycznie mowiac, odrodzenie. Padal deszcz, pamietam to idealnie. Swiadkami odrodzenia bylo dwoch panow (buhaha, dwie "randki" jednego dnia xd), przystanek tramwajowy i skrzyzowanie. I Galeria Dominikanska. Od tamtego dnia jestem, zyje. Meczace to jest, ale moja nieobecnosc zmeczyla mnie jeszcze bardziej.
O czym ja mysle? Nie mam zeszytu ze soba, dlugopis mi sie wypisuje... i zniknal rys, ktory rysuje od wczoraj...
Chyba potrzeba mi z kims pogoadac, uslyszec kogos. Kogos znajomego. Najgorsze jest to, ze nie mam nikogo na mysli. Po raz pierwszy od blisko dwoch miesiecy, nikogo nie mam na mysli. Z regoly BUM, jest w glowie osoba, do ktorej w tej chwili chce zadzwonic. Dzisiaj nie.