Wieczór deszczem opisany

Leszek Żukowski wciąż żywy!

Burza przechodzi nade mną, zrzucając krople deszczu na mą głowę. Burza wiedzieć nie może, iż głowa ma chroniona pod dachem, nie do tknięcia dla burzy.

Taki piękny widok, kropli na szybie. Takie piękne zdjęcie charakteryzujące stan duszy co drugiego człowieka z którym dziś obcuję. Czyli, drogi czytelniku, jeśli Ty jesteś pierwszy, to ja jestem tym drugim właśnie.

Zastanawiasz się zapewne co skłoniło Setsunę, stary wytwór wyobraźni z czasów braterstwa i miłości do ponownego odkurzenia starych kątów? Nie martw się, i ja się nad tym zastanawiam. Jest to dla mnie tak samo niepojęte i niezbadane, jak istota cieni głęboko wewnątrz mnie. Istota mgły, wszechobecnej i wszechogarniającej wszystką mentalność człowieka, w którym ów Setsuna znalazł schronienie.

Człowieka - NIE- Człowieka.

Idealizując świat powinno mi być dobrze.

Jednak żaden świat nie jest idealny, ale i nic nie jest proste, a wszystko jest mniej skomplikowane niż komplikacje powiązane z węzłem mojej nieświadomej świadomości.

A miałem nie siadać do tekstów na głębokiej refleksji.

Czy ideały istnieją?

Poprawność każe mi mówić: "Tak Pani, Ty wiesz, że istnieją, jesteś w końcu na to dowodem!"

Pieprzona poprawność, która stawia cholerne ";)" w wiadomościach.

Poprawnie jest być uśmiechniętym, chować wątpliwości dla siebie i akceptować wszystkich wokół. Poprawne jest bycie otwartym i akceptowanie wszystkiego wokół.

Cholerna, samotnicza odmienność.

Bo introwertyzm nie jest modny. Ale przecież nam to zwisa. W samotności nie trzeba być modnym!

Na pewno czułeś kiedyś wielki strach

Że oto mija twój najlepszy czas
Bezradność zniosła cię na drugi plan
Czekanie sprawia że gorzknieje cała słodycz w nas
Ogromny zgrzyt znieczula nas na szept
Tak trudno znaleźć drogę w ciepły sen
Słowa zlewają się w fałszywy ton
Gdy nadwrażliwość jest jak bilet w jedną stronę stąd
Okłamali mnie z nadzieją że
Uwierzyłem i przestanę chcieć
Muszę leczyć się na ból i strach
Gdzie jest człowiek który z siebie sam pokaże mi jak
Kto pokaże mi jak?

I tak turlamy się w nieemocjonalności by wszystkim dogodzić. By być lepszymi dla innych, by stawać się całkiem fajnymi ludźmi.

I stajemy się.

Powoli

Zatracając

Siebie.

Smutne, prawda?