Pomoc zabłąkanym 8

Pomoc zabłąkanym, część 8.

- A o co chodzi?

- O Pani córkę.

- Nie rozumiem.

- Mogę wejść?

- Proszę. - Weszłyśmy do domu. Były duży, ładnie urządzony. Na ścianach było dużo zdjęć, nawet zauważyłam jedno małej Jennifer. - Więc, o co chodzi?

- O tą dziewczynkę. - Pokazałam ręką na zdjęcie z podobizną Jennifer.
- To ja.

- To Pani córka... Czemu Pani Jej nie pomogła, tylko zostawiła w tej studni?

- Jaaa...

- Przecież to Pani CÓRKA! Jak tak można?! Przecież to bezbronne dziecko. Niczemu winne.

- Ja po prostu pobiegłam po pomoc, ale nikt mi nie wierzył...

- Ale nie wróciła Pani! Cokolwiek trzeba było zrobić. A Pani nic.

- Nie mów tak!
- A może zrobiła to Pani celowo?! Chciała się pozbyć córki?! - Nie odezwała się. Chyba uderzyłam w czuły punkt. - Ma Pani małe dziecko. Roczne?! Pewnie Pani obecny mąż nic o Jennifer nie wiedział.

- Przestań. Ja ją kochałam, ale nie mogłam Ją dalej wychowywać.

- Dlatego lepiej było pozwolić Jej utopić się w studni?! Pani jest psychiczna! - Łzy zaczęły spływać Jej po policzkach - Przepraszam, ale ... takie są fakty.

- Wiem... Popełniłam największy błąd w życiu, ale już nic nie poradzę...

- Może Pani Jej jeszcze pomóc... - Popatrzyła na mnie jak na jakąś psychiczną. - Chodzi o to, że ja widzę duchy i dlatego tu jestem. Mała od roku Pani szuka. Nie jest świadoma tego, że nie żyje...

CDN.

P.S. Czekam na Wasze opowiadania: [email protected]

I co Miśki, podoba się? - Pisać w komentarzach...