Siedzę na brzegu świata

Dobry dzień dobry :)

Od lipca minęło... Hmmm... 7 miesięcy! Aż tyle nie miałam weny do pisania :)

Ale jakoś tak wyszło, że siedzę sobie samiutka w pokoju, to tego w pokoju w Krakowie i co? "I nie wiem co dalej"

Kurde, wszystko nie jest tak jakbym chciała. Mieszkanie zmieniam po miesiącu, wcale nie jest tak łatwo jakby się mogło wydawać. W dodatku ostatnim czasem czuję się paskudnie, już nawet nie potrafię udawać, że wszystko gra. Dużo rzeczy mnie drażni, a te, dzięki którym mam uśmiech na twarzy nie chcą się pojawiać. Pogoda mnie dobija, buty przemakają, a ludzie są okropnie wredni.

Chciałabym mieć w kimś oparcie. Mieć do kogo się przytulić, wyżalić, a później jakby nigdy nic znowu uśmiechać się i wygłupiać. Bo przecież w tym jestem bardzo dobra - w byciu dzieckiem. Śmianiu się z własnej głupoty i nierozumieniu wielu rzeczy. Mówią, że trzeba kiedyś wydorośleć, ale ja się pytam "po co?". Może i sprawiam pozory tej, która ma wszystko poukładane, która zawsze ma na coś sposób i jest dość rozsądna. Ludzie mnie zbyt szybko oceniają. Ale prawda jest taka, że gdybym tylko mogła, to jak mała dziewczynka schowałabym się pod kołdrą z misiem lub tańczyła z wiatrem i marzyła o tym, kim będę jak będę starsza. Tylko na to już chyba troszkę za późno. Specjalizacja wybrana, teraz trzeba zainteresować się praktyką, może jakimś stażem, planować przyszły zawód.

Najgorsze są takie momenty, w których jestem bezsilna. Nie mam z kim porozmawiać, bo przecież nie ma co obarczać innych swoimi problemami, nie wiem co ze sobą zrobić, nie wiem co bd jutro.  




Nie powinnam spacerować sama o 22 po Krakowie. Tak samo jak nie powinnam jeść słodyczy, oglądać zbyt dużo filmów i malować się zbyt mocno. Spadam na miasto, dobranoc.

Każdy dzień życia jest jak ciemna noc. Nikt nie wie co wydarzy się za minutę, a mimo to idzie do przodu. Bo ufa. Bo wierzy.