Łatwiej jest odejść niż potem żyć w normalnych warunkach. Po jakimś czasie organizm jak narkotyku potrzebował będzie tej adrenaliny, tych uniesień, widoku męskich łez i tego niepokoju który towarzyszył nam w złych i dobrych chwilach. Jesteśmy inne, czas spedzony w krytyczych warunkach odcisnął swoje piętno w naszej psychice a w DNA mamy nowy gen: gen przetrwania, który musi sie odżywiać naszym przyspieszonym oddechem. Zakodowano nas , przeprogramowano, nie wiem ile czasu potrzeba aby zmienić kod dostępu

'' kobiety które kochają za bardzo... ''

Faktycznie nie miałam kiedy się poznać.

Wykreowali mnie ludzie i wydarzenia.

Nadali kształt bezosobowej formie która byłam.

Nauczyli tylko jak być z kimś lecz nie jak być samej.