^{"Nie myśl o przeszłości, musisz ruszyć z miejsca!". Tylko czy ktokolwiek pomyślał, że może ja nie chcę. Nie chcę zostawić tego wszystkiego w tyle, zapomnieć, chcę się tego trzymać nie ważne jak bardzo wyniszcza mnie ten smutek i żal, że coś tak pięknego skończyło się zanim zdążyłam pogodzić się z myślą, że to w ogóle może się skończyć. Tak więc siedzę sobie, opatulona kocem, w kawałkach, tęsknię za naszymi chwilami wyciętymi z  Żulczyka, za łapaniem złoczyńców, za tym, jak byłam noszona przez Ciebie na rękach, w końcu byłam Twoim Skarbem, najważniejszą osobą w Twoim życiu, czyż nie tak? Tak bardzo nie potrafiliśmy uwierzyć w nasze szczęście, tak próbowaliśmy się bronić przed naszym destruktywnym podejściem do życia, że zatraciliśmy się gdzieś i przestaliśmy doceniać wartość tego uczucia.
Tęsknię za wszystkim i wydaje mi się, że z tygodnia na tydzień jest ze mną coraz gorzej. Widzisz, moja autodestrukcja się odezwała. Jedyne co robię to niszczenie się od środka. Bo prawda jest taka, że bez Ciebie samej siebie nienawidzę. Nienawidzę tego, że pozwoliłam Ci odejść, nie zrobiłam wszystkiego w mojej mocy, żebyś wrócił, poddałam się i nie wybaczę tego sobie. Szczególnie, że teraz już to nie moje plecy oglądasz wieczorem w łóżku, to nie ze mną gotujesz tortille, nie chcesz mnie już porwać, nie ze mną palisz papierosy na balkonie, nie na mnie Ci zależy. I najchętniej zamieniłabym się z Nią na życia.
Wiem, że wina nie leży tylko po mojej stronie, ale wiem, że na Ciebie nigdy nie będę zła. Powinnam, w końcu zniszczyłeś mnie, nie jestem już tą osobą, którą byłam 10 miesięcy temu, dosyć boleśnie udowodniłeś mi, że jednak mam serce.
Jakie to uczucie? Mam ochotę zwymiotować tym wszystkim albo wyjechać gdzieś, na jakieś pustkowie i wykrzyczeć, wypłakać to wysztsko. Wymachiwać rękami, pobić się ze samą sobą, przypomnieć sobie to wszystko, umrzeć na moment w sobie i rozpłakać się na nowo. Ale nie potrafię przestać widzieć w Tobie mojej jedynej szansy na szczęście.}