Dotrwaliśmy. Od poniedziałku zaczyna się powolne wyzwolenie. Koniec pierdolenia, 30 procent to nie dużo, przecież nie ma się czego bać, wystarczy myśleć logicznie i wiedzieć, że zadania z matmy to podstępne kurwy.
A później! Później szybkie nadrabianie rzeczy, które już dawno powinnam była zrobić, ale przecież wyrobię się. To tylko tryptyk fotograficzny, dwie sceny dramatyczne i pomysł. "Dlaczego chcę zostać scenopisarzem?", chyba dlatego, że mój mózg pracował dla mnie te 18 lat (z małymi przerwami),
a jedyne co daje mu szczęście to wymyślanie niestworzonych historii i oglądanie bajek. To taka forma powiedzenia "dziękuję, mózgu, niech cię zbyt szybko nie popierdoli ta rzeczywistość" (too late?).
Poza tym, rozwiewają się wątpliwości. Szkoda, że przez jasny znak wyżłobienia "1" na kości biodrowej pewnego zacnego człowieka, ale rzeczywiście jest najlepszy na świecie. Więc Włóczykiju, odejdź w niepamięć, daj mi spokój, przecież to już dwa lata.

KORKI Z MATMY NA JUTUBIE, OSZALEJĘ, CO SIĘ DZIEJE... Nawet przeczytanie streszczenia "Nad Niemnem" mnie odrzuca.


Ja do nieba nie chcę wcale, ja niebo mam tu, choć więcej gabarytów mam i rośnie mi brzuch!
Zerkasz na świat przez małą dziurkę, ale nie ozonową, tylko przez swoje widzimisie, jak byle ciul. Ja zerkam szeroko bo niebo mam tu.
Jeśli boli to znaczy że żyjesz, więc proszę przestań też krakać, a wiem że boli.

Cześć Fisz, jesteś trochę jak środek uspokajający.