22

zastanawiam się czy powinnam tu być... mam wrażenie, że już całkiem się odrodziłam. jednak to tylko wrażenie, które może być złudne (oby nie, tak bardzo się boję).

walczyłam ze sobą bardzo długo. nadal pamiętam pierwsze momenty kiedy wiedziałam, że coś jest nie tak, że cząstka mnie odchodzi w (nie)zapomnienie. za wszelką cenę udawałam, że nadal Nią jestem, codziennie rano z niepokojem ubierałam kruszącą się już maskę. bywały momenty, że na siłę próbowałam sobie wmówić, że tak ma być, że wymyślam, że to stres.

gdy uciekłam od siebie na dobre było najgorzej. nigdy nie czułam takiej pustki, takiego zimna i strachu jak wtedy. patrzyłam w lustrze na szarą, cienką skórę, przez którą wyraźnie widziałam kuszące błękitne nitki. patrzyłam na szklane oczy tak smutne, że już sam ich widok doprowadzał mnie do płaczu. tak długo się okłamywałam, tyle przecierpiałam, chciałam się zniszczyć do końca. błądziłam, uciekałam, chwilę później zmęczona chowałam się skulona. po ciężkich nocach, z miligramami sił szukałam się dalej. szukałam odpowiedzi.

gdyby nie On i Jego cierpliwość dawno bym się poddała. dzięki Niemu się uspokoiłam i zamiast biegać w szale po nieoświetlonych rejonach własnego umysłu zatrzymałam się by złapać oddech. po paru dniach ciszy i odpoczynku zauważyłam małe światełko. 

już jest jasno, ale wciąż nie wiem czy wystarczająco. znalazłam się, ale jeszcze nie zamieszkałam w sobie na dobre. dopiero się rozglądam i nabieram pewności czy to prawda.

wyrzucanie z siebie myśli, tu, na blogu dużo mi pomogło. te dwadzieścia chaotycznych wpisów, które pomogły mi ułożyć wszystko w spójną(czy napewno?) całość.

zastanawiam się, czy powinnam tu być bo zaczynam nowe życie. w końcu nabieram kolorów i staję się sobą. dojrzałam do pewnych decyzji, wiele spraw dostrzegam z innej perspektywy. nie żałuję, że zdecydowałam się na bloga w ostatniej chwili. to, co się działo przed tym było dla mnie wielką lekcją życia, jest nadal (bo przecież to jeszcze trwa). pytanie, czy jestem tu jeszcze potrzebna..?