zamknąć

Myśli krążące po głowie w obiegu powietrza wypełniającego po brzegi moje serce, strute spalinami, strute wspomnieniami. Brak mi spokoju, który wypełniłby twarz w uśmiechu przy zamkniętych oczach o 2 w nocy.

Czasem chyba wyjścia się kończą i zostaje nieuniknione.

Czuje jak narasta we mnie ciśnienie kumulowane w niewypowiedzianych słowach, które szukają ujścia, odbiorcy.

Dni mijają wraz ze złością, zostaje sentyment, zostaje smutek, zostawiam mu uchyloną furtkę przez którą mógłby, lecz nie chce ulecieć.

Czasem chyba po prostu potrzebuje się wyłączyć, poczuć coś, cokolwiek.

Pogrążam się z każdym krokiem we własnych obawach, bębniących od środka cichym łkaniem w poduszke.

Każdy krok topiący słowa w bezsenności, który gubi sens wraz z kolejnym, dobija moje skołatane serce do końca.