rozdział 20.

Nie odezwałam się, trzymałam słuchawkę przy uchu, słyszałam jego oddech. - Odpowiedz .. gdzie jesteś?
- W domu, a gdzie mam być? - Odpowiedziałam takim samym tonem jak on.
- Czekam na ciebie! A ciebie ciągle nie ma!
- Czy siedzenia przy tobie jest moim obowiązkiem?! Nie mam zamiaru znosić twoich humorków, doprowadzasz mnie do szału! Tak, jestem ci bardzo wdzięczna, za to co dla mnie zrobiłeś, ale nie chcę słuchać twojego zrzędzenia! Nigdy, do tej pory nie spotkałam gorszego pesymisty niż ty! Jeśli ci przejdzie możesz się odezwać, ale póki co trzymaj się z dala ode mnie! - Wybuchnęłam i rozłączyłam się. Czego od razu pożałowałam. Ale trzeba przyznać, miała trochę racji.. może nawet więcej niż trochę. Wtedy usłyszałam w mojej głowie pytanie " A jak ty byś zachowywała się na jego miejscu? Byłabyś zachwycona, że po 3 latach śpiączki wreszcie się obudziłaś z nadzieją, że zobaczysz swoją sympatię wciąż cie kochającą, a tu nagle wyskakuje z kimś u boku. "
Wzdrygnęłam się. Holender, jestem egoistką?!

Takie zachowanie ewidentnie nie było w moim stylu, wzięłam telefon z powrotem do ręki.

przepraszam *wyślij*

Nie dostałam odpowiedzi, ale nie zdziwiło mnie to. Westchnęłam zażenowana, usłyszałam gwiżdżący czajnik, podeszłam do niego ociągle i zalałam czekoladę. Usiadłam na kanapie z kubkiem, podciągając nogi pod brodę. Włączyłam TVN Style, oglądałam program popijając gorącą czekoladę. Słysząc cichutką wibrację telefonu, którą ustawiłam na esemesy, od razu chwyciłam go w dłoń odstawiając napój. Miałam nadzieję, że to Damian, taką straszną chęć miałam przeczytać " przyjdź do mnie". Ale myliłam się, numeru nie znałam..

" jezu, jaka ty jesteś ślepa. myślisz, że Eryk cie kocha? "

Suka, szepnęłam do siebie. Pewnie kolejna laska, która się w nim kocha i największym jej marzeniem jest zrobienie laski mojemu chłopakowi. Nie raz dostawałam takie smsy, nigdy się nimi nie przejmowałam, no może za 1 razem. Olewając wiadomość wróciłam do mojego poprzedniego zajęcia.

Gdy kubek był już pusty wstawiłam go do zmywarki i popędziłam na górę, były wakacje, ale dnie były bardzo chłodne, nie mówiąc już o nocach. Godzina 17:35 a ja niedawno wstałam. Ale to głupie, właśnie! Miałam zadzwonić do Amandy.

- Halo? - Usłyszałam znajomy głos w słuchawce.

- No cześć.

- Blanka! No opowiadaj mi! - Oczami wyobraźni widziałam jak teraz siada na swoim wielkim fotelu i czeka na nowiny.

- A więc, nadal jesteśmy razem.

- Ojejku! Fantastycznie! - Cieszyła się jak mały szczeniak, kurde, kochałam ją.

- Fakt. Ale pokłóciłam się z Damianem. - Dodałam już miej wesołym tonem.

- Przejdzie mu, zobaczysz. - Próbowała mnie pocieszyć, ale to na nic. Poczułam jak zżerają mnie wyrzuty sumienia, posunęłam się za daleko i wiedziałam o tym.

- No mam nadzieję, muszę kończyć, pa. - Nie czekając aż się ze mną pożegna odłożyłam słuchawkę i zaczęłam płakać rzewnymi łzami.

Postanowiłam pisać krótsze rozdziały, żeby mi ich nagle nie ucięło.

Pozdrawiam, 

persecuted.

z dedykacją dla najukochańszej czytelniczki i przyjaciółki.. Anety. <3

kocham Cię i dziękuję, że jesteś. <3

forever together, muuah. <3