Kornatka, około godziny 6:30. Któregoś cudownego październikowego poranka.

"Nocą, gdy sanie szeptem przesuną po drodze,

niebo wysoko rośnie na kolmnnach smreków

nad wsiami płynącymi w dole ciszy rzeką...

Wonna kaplica nocy gaśnie w ostrych świecach

drzew ucichłych o zmroku jasną gęścią bieli,

drogi płyną niebieską polewą księżyca

w zgęstniałe morze nieba,

Mróz otarł szorstkie futro w nasze ciche usta,

zmrok pogasił strumienie jak błękitny płomień

i noc rozpięta miękko na zastygłych drzewach

zgaśnie cicho na matach wietrznych oszołomień.

A Wtedy oczy zajdą w szklane, śliskie niebo,

które głębią odpłynie smutnie i bezchmumie,

przepastne, modre stropy pękną wielką ciszą

i wyżej pojedziemy... w diamentowe turnie."

K.K.B.

Czytając to, pełna entuzjazmu czekam na zimę, zauroczona pięknem poezji. Choć takie widoki jak ten na zdjęciu, trzymają mnie w niepewności...

Chciałam powiedzieć, że Fortuna panuje nad naszym życiem i nie mamy wpływu na to, co się stanie. Ale czy na pewno? Może właśnie trzeba wziąć życie w swoje ręce i pewnie kroczyć wyznaczoną sobie trasą? Może w ten właśnie sposób umożliwiamy marzeniom spełnienie się... Trzeba nauczyć się odbierać życie w odpowiedni sposób, pamiętając, że wszystko ma jakiś sens. Tak, definitywnie ma. Musi mieć! 

Mózg rozjebany. Mindfuck pełną gębą.

Ale początki są zawsze najtrudniejsze, prawda?