Sama nie wie co robić ze swoim życiem. Nagle, jak za dotknięciem "czarodziejskiej" różdżki jej świat sie przewartościowuje. I to diametralnie. Wiele rzeczy traci na znaczeniu, wiele zyskuje na wartości. Bała się tego. Bała się do tego przyznać, ale musiała. Banalnie jak na nią decyzję podjęła w nocy, w trakcie burzy. Nawet nie wiedziała, że wokół niej trwają jakieś wyładowania atmosferyczne. Tak była pochłonięta rozmową z nim. Pojawił się tak nagle jak nagle zniknął kiedyś. I nie był lekiem na "tamtego". Kiedy skończyli rozmawiać zagrzmiało a krople deszczu rytmicznie uderzały o szybę. Skuliła się na łóżku i nawet nie próbowała zasnąć. Wiedziała, że to jedyny moment kiedy może pozwolić sobie na uporządkowanie swojego życia we własnej głowie. Przestawała właśnie dla kogoś wiele znaczyć, ale z drugiej strony dla innej osoby była kimś ważniejszym niż do tej pory. Nie miała do kogo napisać ani zadzwonić chociaż tak bardzo chciała. Czego szukała? Chyba nie pocieszenia bo akurat teraz nie potrzebowała użalać się nad sobą. Chciałaby tym wszystkim ludziom, o których teraz myślała wykrzyczeć, że tak naprawdę nic o niej nie wiedzą. Bo gdyby ją znali wiedzieliby co robić. Mimo tego wszystkiego co działo się w jej sercu nie chciała żeby on znaczył dla niej wszystko. Poprzednia rana jeszcze się nie zagoiła, ale musiała "tamtemu" pokazać, ze ona też potrafi coś zrobić bez niego. Nie, on nie jest tylko łatką na dziurze. Był kimś, ale bała się w to "coś" zaangażować. Wciąż chciała być niezależną, piękną dziennikarką. Rozmawiać ze sportowcami jak z najlepszymi kumplami bez wzroku zazdrości na sobie. Bez krzyczących, różowych dzieci. Są w jej życiu jednak osoby, które dają jej cholerną wiarę w siebie. Dzieki nim ma świadomość siebie. Czy jest skomplikowana? Można to tak powiedzieć. Ale jedno jest pewne. Mimo tego wszystkiego co sie wokół niej dzieje jest naiwną dziewczynką wierzącą w urojone ideały pełne marzeń.

Co chce zyskać? Porządek.

nie pragnę słów, wzrokiem do mnie mów.