Wakacyjna Miłość cz. 2

- Witam was panienki . ! Jestem waszym opiekunem. Nazywam się Paweł.

- Dzień dobry, jestem Julka a to moja przyjaciółka Weronika. - wskazała ręką dziewczyne.

- Bardzo mi miło pana poznać - wydukała zestresowana Weronika. Dziewczyna nigdy nie miała jeszcze chłopaka, przez ojca który był taim zwyrodnialcem.

- Mam nadzieję, że będziecie się tu świetnie bawić, a porpo za 15 minut jest apel rozpczynający obóz. Dobrze by było gdybyście przyszły

- Napewno będziemy - odpowiedziały jednocześnie.

Na apel pryszło mnóstwo młodzierzy. Po alepu, każdy porozchodził się do pokoi oprócz Weroniki. Poszła na mostek nad rzekę. Chciała zostać sama.

- Cześć. Nie zgubiłaś się przypadkiem. ? - zagadał jakiś nieznajomy głos.

Gdy weronika odwróciła się przodem ujrzała uroczego, a zarazem przystojnego chłopaka. Był wysokim blondynem. Jego oczy mieniły się w óżnych odcieniach niebieskiego. Miał smukłą sylwetkę. Jego ramiona wyglądały na umięśnione.

- Cześć. Nie, nie zgubiłam się. - wyjąkała dziewczyna.

- Ach, a więc przyszłaś to na głębokie rozmyślenia. - stwierdził nieznajomy.

- Tak, tak właśnie.

- Och, a gdzie moje maniery. Jestem Kuba, a ty. ?

- Weronika. Miło mi cię poznać.

-Mnie również.

Gadało im się świetnie. Jakby byli stworzeni dla siebie. Niestety, czas płynął zbyt szybko. Weronika musiała wracać.

- Muszę już wracać. Bardzo miło mi się z tobą rozmawiało. - powiedziała dziewczyna

- Jaka szkoda. ! Spotamy się jeszcze kiedyś . ? - spytał nieśmiale Kuba.

- Jasne . ! O to mój numer telfonu. Jeśli będziesz chciał, zadzwoń. - odpowiedziała, piszącmu na ręku swój numer telefonu.

- Na pewno zadzwonię - obiecał.

- Cieszę się. pa.

- Pa

Weronika była bardzo podekscytowana spotkaniem z Kubą . Miała nadzieję, że poznają się bardziej.