Friendless

Jestem cieniem.

Coś wysysa ze mnie energię, radość życia i optymizm.

Jestem pusta, bezwartościowa, nijaka.

Czuję się niepotrzebna.

Uzależniona.

Nie istnieję.

Znowu robię dwa kroki w tył.

Jestem więźniem prymitywnych emocji i własnej słabości.

Sama stworzyłam swoją klatkę.

Umieram od środka.

Strach i niepewność.

Boję sie tego co będzie za dwa dni, za dwa miesiące, za rok...

Boję sie słów i ich braku..

Zgubiłam się.

Nie wiem czego chcę i nie wiem jak sie tego dowiedzieć.

Myślałam, że to uczucie już nigdy nie wróci.

Myliłam się.

Im bardziej staram się siebie przekonać, że sobie z tym radzę, tym bardziej wrzechświat udowadnia mi, że jest inaczej.

Nie wiem co robić.

Mam żal do siebie, że to piszę.

Żal, że wszystko zaczyna ze mnie wychodzić i wpływac na ludzi wokół mnie.

Chciałbym chronic ich przed samą sobą.

Boli.

Chciałabym się wyłączyć, zasnąć.

Niech ktoś uwolni mnie od moich myśli...

Marudzę.

Wiem.