jeśli ktoś kiedyś powie, że życie jest cudowne, to zaśmieję mu się prosto w twarz. mogę być pesymistą, realistą, kim chcesz. ale czuję, że nigdy nie będę tym, kim chciałabym być. przeciętnym człowiekiem.. niby jestem jak każdy- oddycham, poruszam się, myślę.. tylko czemu czuję ból rozdzierający moją duszę.? czemu czuję jak każda kolejna łza wypala mi rany w  bladych policzkach.? pewnie ktoś powie, że w tym wszystkim jest jakiś sens. cóż, widocznie ten ktoś nigdy nie poczuł, że stracił wszystko, a razem z tym samego siebie, że zatracił się w bezwartościowej pustce. pociesza mnie już jedynie fakt, że jestem bliżej momentu, w którym będę już tylko ja i cisza. nikt nie powie już szmata, kurwa. nie będzie śmiechów, niedorzecznych niedomówień. chyba znów coś jest ze mną nie tak, ale co mam poradzić na to, że najnormalniej nie mam nawet siły żeby nabrać to skażone cierpieniem powietrze do ust. wyłącznie dym z papierosa wciągam z lekkim uśmiechem w kąciku warg, ten ohydny smak i tak jest dużo lepszy niż smak bólu, goryczy, rozczarowania.. uwierz.

może nie potrafię już nawet nienawidzić wystarczająco, by pokochać na nowo to wszystko..? gdybym tylko miała siłę..