I pomyśleć,że 8 dni i byłby rok. A tak za 2 dni 8 miesięcy. Mogę jedynie pozdrowić siebie i powiedzieć,że robię coś czego nie potrzebuję, coś, co zagłusza mój spokój. A tyle razy było to poddawane rozmowie, która zawsze kończyła się tak samo.

A teraz jest najtrudniej. Nastał czas dłuuuugi wieczorów, kiedy nawet nie mam ochoty się bawić. Również czas bezsenności, a ztym masa wspomnień, rozmyśleń, co by było gdyby, jak wyglądałoby teraz moje/nasze życie. "Po­mimo roz­sta­nia każde z nich cho­ciaż raz za­wisło na wie­sza­ku wspólnych wspomnień."  Ciekawe jak często zdarza się to Tobie ;) 

Aż smutno mi się robi na samą myśl o tym jaka jestem.