Na śniadanie łyk złudzeń, na obiad kropla wyobraźni, na kolację garść kłamstw prosto w samą siebie. Nigdy nie była tak blisko niego i jednocześnie tak daleko. Słodka dawka wspomnień o całym weekendzie z nim koloruje jej następne dni, tak długo aż znowu do niej przyjedzie, aż znowu spędzą tonę godzin razem, aż znowu będzie umierała z zachwytu, kiedy zostają sami, mimo, że wciąż to tylko przyjaźń, która znaczy dla niej tak wiele, a jednocześnie wywołuje tak przeraźliwy niedosyt. Pisk, drażniący uszy. Niczym krzyk dziecka, któremu odbiera się ukochanego misia. Kolorowymi kredkami zamalowuje kolejne dni, odliczając aż znowu go zobaczy. Spędza noce przepełniona szczęściem po brzegi z całym taktem nut zazdrości o niego, zachłanności, by go mieć wyłącznie dla siebie. Siedzi z kubkiem gorącej kawy nad grubymi książkami i uśmiecha się do siebie. Nie, to nie gruby tom podręcznika przyczepił jej ten zalążek radości. To myśl o nim. Myśl, że teraz będzie więcej wspólnych weekendów, razem w jednym mieszkaniu, z tym samym powietrzem w tle, jeszcze więcej spojrzeń, szczerzenia kącików ust, wyczekiwania chwil aż będą sami, tylko po to, żeby wiedziała, że patrzy wyłącznie na nią. Co z tego, że on nic do niej nie czuje poza sympatią, co, że patrzy na nią wyłącznie jak na bratnią duszę, że długo nie przekroczą granic, jakie sobie wyznaczyli & Stworzyła przeszczęśliwą wizję przyszłości, która napawa ją optymizmem, wylewającym się z jej duszy. Skoki ponad chmury dodają jej urody, świat dookoła pięknieje. Już zawsze będzie ich coś łączyło. Coś, co nie pozwoli im o sobie zapomnieć. Wiedzą, że to nie jest ulotne.

Myśli, że oszuka przeznaczenie. Będzie próbowała znaleźć go w innych. Przeżyje kilka kolejnych błahych pustych związków, z których nic nie wyniesie. Zrani, odejdzie, obieca sobie, że to ostatni raz i znowu stwierdzi, że tylko on jest dopełnieniem jej spełnienia.

Bo w niespełnieniu cały czar i żar.

I gówno ją obchodzi, że nikt nie rozumie o czym pisze.