Skaza przyodziana ułudą piękna.

Dnia dwudziestego pierwszego - Chwila zawieszona w Czasokresie - 19 Listopada Roku 2009

"Światło prawdy spada na nas z bezlitosną szczerością, w świetle prawdy obojgu nam diabelsko nie do twarzy."

A ona mawiała, że wszystko co widzimy jest odzwierciedleniem naszego wymysłu odczuć i kaprysów naszych neuronów, w rzeczywistości nie istniejących, bądź istniejących w zakorzenieniu naszego przeświadczenia głębokiego stanu świadomości.
Potrafiła mówić godzinami o wzniosłych ideałach, śpiewać o zapomnianych koszmarach, snuć zamordowane wizje.
Wierzyła, że zbawi świat swoją modlitwą do Pustki.

Nie powinno się ukradkiem spoglądać przez pryzmat kryształu.

Siedziałem na stołku otoczonym korowodem dziwnych, połyskujących jak w malignie światełek, które wesoło zdawały się ignorować panującą atmosferę zmysłowej, odczuwalnej powagi.
Tak. Pan Dalloway wstał. Zasunął krzesło i podszedł do Niewiasty obleczonej w Światło, skąpanej w soczystym klimacie  nocnej namiętności klasyki. Przyglądał się jej przez niebagatelnie dokładny kieliszek pełen białego wina.

Tak to ona - pomyślałem, kiedy z wielkim hukiem jej niemych ust wydała z siebie oddech przypominający syreni hejnał gdzieś tam na środku serca oceanu w dalekiej przeszłości jej cięzkich wspomnień i mojego przeświadczenia o uczciwości jej zamiarów.
Bo wino było za dobre, bo muzyka za czysta, a światło za bardzo krystaliczne.
Zauroczyła mnie swoją harfą. Dźwiękiem kreowała naszą przyszłość kiedy spoglądałem na jej gładkie lica poprzez kieliszek wina, ochoczo uśmiechający się do mnie i jakby zachęcający do dalszej konwersancji (przy fajce z tytoniem, które pochodził przecież z najlepszych amerykańskich plantacji - grzechu wart).
Niewiasta Obleczona w Światło wodziłą mnie swoim spojrzeniem, który wzmagał u mnie żądzę obcowania z nim sam na sam. Chciałem zawiesić na niej moje uczucia i pragnienia chwili istnienia. Opowiedzieć jej wszystko i wyszeptać najszczerzej ukryte tajemnice, zakopane na samym dnie i tak zakurzone, że ledwo ja sam pamiętam co tak naprawdę zostało tam zachowane.

Dama zbliżyła się jeszcze bardziej. Do szalonego tańca percepcji dołączył jej zapach - pełen kwiecistych i korzennych aromatów, zresztą - przecież od najlepszych perfumiarzy w mieście.
Pełen niecierpliwości odstawiłem szklany kieliszek pełen białego wina na uroczyście zastawiony stół. Apogeum moich zmysłów zawirowało raz jeszcze niecierpliwością i dreszczem namaszczonym wiarą.

Niewiasta obleczona w Prawdę była chudą, starą kobietą pozbawioną uroku , klasy i elegancji. Stała obok mnie w potarganej, niemodnej sukni godząc  mnie swoim przerażającym i pełnym rozpaczy wzrokiem niczym jakaś stara harpia polująca na nieostrożnego podróżnika. Zerwałem kwiat przyozdabiając jej nędzną sukienkę przypieczętując swoją druzgocącą porażkę.


Nie powinno się ukradkiem spoglądać przez pryzmat kryształu.