I nie wiem kim jestem. I ta niewiedza narasta z każdą chwilą. I kumuluje się wraz z nienawiścią. I czekam aż to wszystko wybuchnie, aż w końcu coś we mnie pęknie.
Brakuje mi ciepła drugiej osoby, poczucia bezpieczeństwa, spokoju w Jego ramionach, Jego ust, Jego dotyku. Jego mi brakuje, tak bardzo. Płakałam wczoraj z tęsknoty. Kochanie, dlaczego mnie zostawiłeś? Samą, samiuśką.
Czuję się taka krucha, zraniona. Boję się ufać. Zapomniałam jak używać słów, ciągle tylko przeklinam.
Chciałalbym znów okaleczać swój nadgarstek. Patrzeć na kropelki krwi kontrastujące z nie do końca bladą ręką. Chciałabym trzymać między palcami malutką żyletkę, lub ostrze starannie wykręcone śrubokrętem z temperówki do ołówków i kredek. Malowałabym sobie motylki na ciele. Chciałabym być niedoszłą samobójczynią, tak jak wtedy. Grozić wszystkim, że się zabiję. Czułam się wtedy całkiem silna, miałam pewnego rodzaju kontrolę. Chciałabym czuć w ustach gorzki smak tabletek. Manipulować.
Tato, leki nie działają. Tato, zadzwoń do pana Marcina. Pan Marcin da mi skierowanie do szpitala. Będę gnić w szpitalu. Psychiatrycznym. Uroczo
Pierdolcie się wszyscy.