Tylko krzycz, krzycz, krzycz

Brak mi życiowych doświadczeń, wiedzy na podstawowe tematy, umiejętności panowania nad emocjami. Chcę mi się krzyczeć  na całe gardło. Nie mam ochoty na szaleństwa, pragnę świętego spokoju, ciszy i odrobiny mentalnej hibernacji. Te ostatnie dni wakacji chcę spędzić na dobrej książce, hektolitrach czarnej kawy zaszyta w pokoju. Zacznę zdawać sobie powoli sprawe z tego że moje życie idzie za szybko, że na niektóre marzenia jeszcze przyjdzie czas. Na szaleństwa też. Jednak czasem to samo przychodzi. Goni za mną, ja biegne staram się uciec ale i tak zawsze mnie dogoni, powoli opadam w dół a emocje zaczynają władać nad moim ciałem i umysłem.
Łagodnie dreszcze zaczynają przeszywać moje ciało, gdy pomyśle ile pięknych i złych rzeczy może się jeszcze wydarzyć.
Ile jeszcze przedemną. Chyba, aż za dużo ...
Najbardziej się boje tego zła.
Najzwykleszy ludzki strach może sparaliżować od stóp do głów w trzy sekundy.

 
Trzy...

Dwa...

Jeden...

 
Przez życie na czas,
skrywając wewnątrz historie o
prawdziwym ja.
Przez ciszę i wrzask,
potykam się, gdy kredką podkreślam swoją niepewność.

Niby wszystko mam,
a jednak niezmiennie czuję się sam,
niby wszystko mam,
dlaczego więc...?

Za wszystko, za chwile,
których brak,
nienawidzę Cię.
I wiarę, poczucie, że mnie znasz,
gdy nie było tak.

Niby wszystko mam,
a jednak niezmiennie czuję się sam,
niby wszystko mam.
Niby wszystko mam,
patrz Kafka za oknem mruga mi okiem,
niby wszystko mam,
dlaczego więc...?

                                                                     

-Niezapomniane "Unforgettable that's what are..."