odchodzenie

Tragizm życia w dzisiejszych czasach dostrzegam w powierzchowności. Powierzchowne są nasze relacje, powierzchowne są nasze doznania i my sami stajemy się bardzo powierzchowni. A gdy dzieje się coś większego, nie wiemy co zrobić. Przeczekanie nie leży już w naszej naturze.

Na co dzień utrzymujemy złudne relacje ze znajomymi-przyjaciółmi, wrzucając na ścianę wieść, o tym, co ciekawego przeczytaliśmy, obejrzeliśmy, zjedliśmy. Żyjemy życiem, które chcielibyśmy, aby inni chcieli przeżyć. Czasami napiszemy co nas gryzie, jednak raczej tylko po to by było o czym porozmawiać, ale koniecznie bez angażowania się.

Lecz taka kolej rzeczy, przychodzi dzień, gdy staje się coś naprawdę bolesnego, niszczącego. Gnijemy wówczas od środka, bo czujemy, że oznajmienie światu przeżywanej żałoby po bliskim za pomocą nawiasowej świecy ['] czy nawet wiersza Szymborskiej, jest... no właśnie jakie? powierzchowne, niskie i... nie odda w pełni naszego smutku. A może, co gorsza, znajomi nie dadzą lajka, albo nie złożą komen-kondolencji? Czy nasza tragedia będzie wtedy niewystarczająco tragiczna? A nasz smutek stanie się mniej prawdziwy? Może znajdzie się grubszy temat w sezonie ogórkowym?
Czy możemy, my, powierzchowni znajomi, skazywać Ich, powierzchownych znajomych, na chociażby cień refleksji nad ulotnością egzystencji? Burzyć ich spokój? Wstyd. My się w końcu nie znamy! "Dodaj do Przyjaciół" to tylko przycisk. Nie zmienia nic w prawdziwym świecie. Daje tylko złudzenie relacji.

I tak oto, jak gdyby nigdy nic, wysyłamy linki do zabawnych filmików, ciekawych artykułów, czy iszych powierzchownych, okraszonych pozytywnymi emotikonami, wpisów. Tak aby nikt się nie domyślił. I wypalamy się samotnie, bo oduczyliśmy się mówić prawdziwym przyjaciołom, tak po prostu, prawdziwie, o tym co ważne.
Aż strach pomyśleć co będzie, gdy całkiem zatracimy zdolność poznania przyjaźni.

m.

Zdjęcie: Moje młodsze o 6 lat plecy, fotografowane nad brzegiem morza przez Gosię. Tak, mam słabość do zdjęć nieostrych, prześwietlonych i z zaburzonym kontrastem.

I z przecinkami sobie nie radzę.