Trochę z innej beczki....

Podobno jestem silną kobietą. Każdy mówi "Marcelina spokojnie dasz radę, poradzisz sobie"

Ale teraz wiem, że jednak tak nie jest... 

Przychodzi taki czas w życiu kiedy na swojej drodze napotykamy przypadkową osobę. Z każdym dniem staje się nam bliższa. Rozmawiasz z nią po kilka godzin, spędzasz z nią jak najwięcej czasu, masz w niej oparcie,uwielbiasz jej uśmiech, żarty, pragniesz dać jej całą siebie - taka przypadkowa znajomość w końcu staje się Twoją miłością. Nic nie jest dla Ciebie ważniejsze prócz tej osoby. Starasz się zapewnić jej wszystko, tak po prostu pragniesz jej szczęścia.  Lecz niekiedy pojawiają się problemy, dołki, rzeczywistość staje się szara, dochodzi do rozłąki i co wtedy ? 

Wtedy zaczyna się dramat. Płacz, smutek, który towarzyszy Ci w każdej chwili, minucie, sekundzie...

W głowie masz chaos, nie możesz pozbierać myśli, nie możesz się skupić na niczym innym... myślisz tylko o tej osobie. 

Wspominasz każdą chwilę razem, przed oczami masz jej uśmiech, czujesz zapach, czujesz dotyk, smak ust tak bardzo chciałabyś żeby teraz była obok. 

I w tym czasie kiedy jesteś sam uświadamiasz sobie, że ta osoba była dla Ciebie wszystkim, wiesz, że dla tej osoby byłabyś w stanie zrobić wszystko bo tylko ta osoba dawała Ci tyle radości. To dzięki niej Twoje życie nabrało sensu, poczułaś, że masz dla kogo żyć.

Uświadamiasz sobie każdy swój błąd i myślisz co by było gdybym się wtedy zmieniła, gdybym zaufała, nie szukała dziury w całym... Tylko właśnie wtedy już jest za pózno, już nic nie możesz zmienić, naprawić tego co spieprzyłaś.

Pozastaje Ci tylko pogodzić się z tym, że straciłaś tą osobę na zawsze...

Że to co było już nie wróci. 

Dlatego też jeśli podejmujemy jakieś decyzje, oskarżamy drugiego człowieka to najpierw popatrzmy na siebie ...

</3