tak, wierzę, że są rzeczy niezmienne.

zmienia się tylko kolejność.

czy się można żegnać

na stałe

kiedy już w chwili

zamknięcia się

pociągowych drzwi

myśli się o powrocie?

z perspektywy czasu pojęłam, że

zapotrzebowanie na wehikuł czasu

ma

już tylko swoje uzasadnienie w tym, by

w odpowiedniej chwili

wstać od stolika, założyć płaszcz

i wyjść bez słowa w jesienny chłód brackiej.

dzisiaj był taki wieczór

jak te w zeszłym roku,

które spędzaliśmy

w czterech ścianach tamtego mieszkania,

w,

dzielonym na spółę z zegarem naściennym,

pokoju

słuchając iggy'ego popa.

wszystko proste.

to chyba lubię najbardziej.

to lubię najbardziej.

bez żadnych "chybów"