i znowu nie pisałam tutaj od ponad tygodnia.

nie potrafię sie pozbierać.

od poniedzialku leze chora w domu. tak od 4 dni nigdzie nie wychodziłam i zaczyna to na mnie bardzo źle działać.

w czasie choroby czlowieka ma za dużo czasu na rozmyślanie, zdecydowanie za dużo.

cieszę, ze udało mi sie naprawić kontakt z jedną osobą, ale równocześnie widzę, że z inną od kilku dni jest kiepski.

i teraz pytanie czemu ja się musze tak tym przejmować, czemu przez to od 3 dni co rusz jestem bliska łez, co wieczór kryzys, 

czemu inni potrafią mieć wyjebane a ja przeżywam to tak mocno.

tęsknie. cholernie tęsknie. za uśmiechem, za glosem, za spojrzeniem, dotykiem.

potrzebuję takiego porządnego przytulasa. chociażby jednego słowa świadczącego o tym, ze ostatnie dni były skutkiem mojej choroby i braku możliwosci spotkania się. żeby znowu zaczęło się układać. żebym mogła sobie marzyć, myśląc ze w niedalekiej przyszłości to sie spełni i będę najszczęśliwszą osobą na świecie. bo teraz jest to dla mnie tak odległe, że czuję się jakbym zakochała się w chłopaku z równoległej klasy który nawet nie wie o moim istnieniu i tylko zużywam husteczki. 

niby miłość to taka błaha rzecz, że jest 23984938948 poważniejszych problemów, ale kurde to uczucie potrafi nas rozrywać od środka, niszczyć. tracimy całą chęć od życia.

chyba na tym zakończę to jakże inteligentną notkę.

jutro miałam jechać na zawody Kwaśnego razem z Agą i Dominiczką ale nie wiem co z tego będzie. za tydzien próbne matury, ja pierdziele. coraz bliżej tego koszmaru. a do tego ta całą sytuacja która nie pozwala mi spokojnie spać. a miało być tak pięknie. NIC KUZWA NIE JEST DOBRZE.

przytul mnie ktoś, proszę. 

tak mocno, żebym poczuła sie nareszcie bezpieczna...

www.oryginalname.tumblr.com

http://instagram.com/donkeyponky

www.ask.fm/m_impossible