wysokości

piękne mam widoki z okna w pracy, jak zostaję do 20. chyba ostatni raz mi się tak zdarzyło ze dwa miesiące temu. 

w sumie praca w najwyższym budynku Wrocławia nie jest taka zła, jeśli nie liczy się spadania z zawrotną prędkością z ponad 20 pięter. w windzie oczywiście. uszy się zatykają. na szczęście to trwa tylko kilka sekund, bo dłużej nie miałabym już gdzie patrzeć, żeby nie spotkać wzroku współtowarzyszy podróży z powrotem na ziemię.

bardzo powoli zdrowieję, ale czuję się całkiem odwrotnie. zabiegi wymęczają mi organizm raz na tydzień, do następnego podciągam się na nogi dużą ilością życiodajnej czekolady i leżenia w łóżku. powoli trzeba zamawiać kremiki łagodzące, bo skóra trochę piecze na szyi. chyba nigdy jeszcze nie było mi tak ciężko zwlec się z łóżka do pracy, jak od początku leczenia.

tymczasem w pracy powoli już można planować wyjazd do słonecznej Italii i wracać do nauki języka, co w tym tygodniu uznaję za ugryzione. wprawdzie to tylko podstawy, ale zajmują mi prawie połowę dnia pracy, prawie nie mam kiedy pracować. 

hahahahahahahaha

nie no mam, dużo tego nie ma ostatnio.

poza tym całkiem spoko, nawet ostatnio udało mi się pograć na pianinie. bez urazy, Wayne, ale prawdziwym, ładnie brzmiącym pianinie. że też marnuje się taki w barze otwartym tylko dwa dni w tygodniu.

idę do domu, nie chcę już nadgodzin.