Grzegorz Komarnicki

    Dzisiejszy dzień był wspaniały,aż do tego momentu gdy ujrzałem Ciebie Mamo !! Przytulającej, śmiejącej się z własnymi dziećmi na spacerze.
Nic dziwnego by w tym nie było gdyby nie fakt że to Ja powinienem tam być, to mnie powinnaś przytulać mówić że Kochasz, pocieszać, mówić że będzie dobrze nawet gdy doskonale wiesz że nie będzie, taaak bardzo mi brak:
-ciepła twych rąk...
-lawendowego zapachu unoszącego się po całym domu...
-wspólnych obiadów i tego wszystkiego co robiliśmy razem...
    Łzy stanęły mi oczach, jedna za drugą zaczęły spływać po policzkach,pytanie za pytaniem kłębiło się w głowie.
Stałem jak wryty z kapiącymi łzami, coś mnie tknęło bez chwili zastanowienia podszedłem chciałem rzucić się jej na szyje.

Niestety zostałem odepchnięty, zapytałem czy mnie pamięta czy poznaje,zapanowała nie zręczna cisza na co odparła że tak owszem poznaje, ale że teraz ma swoje dzieci, swój dom w głowie wystukało mi się jedno pytanie "A ja nie jestem twój", nie miałem odwagi by go powiedzieć na głos odwróciłem głowę i uciekłem :(
Siadłem na ławce w parku tak strasznie rozgoryczony rozbiłem butelkę nie zastanowiłem się nawet przez chwile co robię zacząłem ciąć,teraz żałuje bo ból i blizny pozostaną a wcale nie pomogą, wręcz odwrotnie będą pomagać przypomnieć.
Nie będę się użalać nad sobą ale tak ciężko samemu sobie poradzić z tym wszystkim.
Dobranoc Kolorowych i Przepraszam że żyje że tylko wadze i przeszkadzam.:( PA