widoczek z balkonu

Powoli zabija mnie wyobrażenie i wyidealizowany obraz nieistniejącej osoby, dawno już tego nie czułam, w sumie to zawsze jakieś plus dziesięć do poczucia człowieczeństwa. Poza tym zastanawiam się nad tym, czy spać, czy nie. Śpiąc przynajmniej nie myślę i zapełniam dziury wolnego czasu, jednocześnie włączając przyspieszenie i przybliżając kolejny dzień, co w przypadku niedzieli nie jest najbardziej wskazaną czynnością. Brak snu to powolna męka i droga między resztką szarych komórek wzdychających do dziwnych rzeczy, za to odwlekam wschód słońca. A tak poza tym, to przerażają mnie wymagania wykładowców od historii i jej ilość, i to, że powinnam mieć wiedzę na poziomie rozszerzono-olimpijskim i specjalizować się w okresie powojennym a tymczasem swoją przygodę z tym znienawidzonym przedmiotem skończyłam na dziewiętnastym wieku i roli, jaką odegrał ziemniak dla Polaków. Więc moje poczucie, że cośtam może potrafię i czasami mam przebłyski intelektu, jest skutecznie miażdżone każdego dnia przez zarozumiałe pizdy mówiące tak protekcjonalnym tonem, że gdybym prowadziła zajęcia, to bym wstała i przywaliła w niewyparzoną twarz. Pomijając już fakt, że 90% osób nie wygląda na dziennikarzy i nie ma w sobie choćby jednego elementu odróżniającego ich od innych. A może ja też się przefarbuję na seksowny kruczy czarny, nałożę pół kilo gładzi na twarz, włożę jeansowe spodenki na rajstopy, do tego seksowne kozaki z ćwiekami i cekinami i przepiszę się na głogowską pwsz? Że też moje pokłady jadu i nienawiści się jeszcze nie wyczerpały, jestem chyba jakąś fabryką hejtu, odsprzedam tanio, tona negatywnych myśli jedynie za milion milionów!

NIE DOŚĆ, ŻE WREDNA, TO I ZABAWNA, ZAJEBIŚCIE.