Tląca się nadzieja...

W moim sercu gdzieś na dnie

Gości smutek i nadzieja

Muszę przestać łudzić się

Przyjąć prawdę jaka jest...

Najgorszy moment dla matki, to gdy dziecko staje się niezależne i wylatuje z rodzinnego gniazda. Normalnie matki przygotowują się na to jakieś conajmniej osiemnaście lat. Ja miałam tylko cztery.

Cztery lata radości, obserwowania jak moje dziecko się uczy zyć ze starszy bratem, z rodziną, w domu.

Cztery lata szczęścia, gdy po kilku dniach rozstania zawsze wiedziałam, że gdy wrócę do domu, będzie czekała.

Cztery lata spokoju sumienia, gdy budziłam się w nocy tylko po to, aby ją przykryć.

Cztery lata poranków, gdy budziła mnie pięć minut przed budzikiem, aby mieć pewność, że wstanę.

Wszystko się już skończyło. Mimo że w moim sercu jest jeszcze nadzieja, że ona do mnie wróci, to jednak muszę zacząć godzić się z tym, że znowu sypiam sama, znowu muszę nauczyć się słuchać budzika i znowu nikt na mnie w domu nie czeka.

Na zdjęciu: taka była cztery lata temu. Dziś niezależna powędrowała w świat nie licząc się z tym, że w domu wszyscy za nią tęsknią.

Okiruś... proszę! Wróć!

Podziękowania:

*Dla Damianka - Bez Ciebie Skarbie nie przetrwałabym tego tygodnia. Wspierałeś mnie najbardziej jak mogłeś i za to cię kocham <3

*Dla Eliaszka - Który jako jedyny odezwał się na facebooku i chciał wiedzieć, co się stało. :*

*Dla Nikoli - która mimo egzaminu z historii wysłuchała całej historii :*

*Dla Marcina - przed którym nic się nie ukryje i wymusi powody zmartwienia :*

*Dla dziewczyn z filologii - które powstrzymywały na duchu i dodawały nadziei na odnalezienie :*

Dziękuję WAM!!!