Za oknem pochmurno i mokro. Długi weekend i odwieczny dylemat: Co ważniejsze, pogoda na wypady, czy upragniony deszcz? Choć w tym roku z powodu obostrzeń łatwiej o decyzję na korzyść deszczu.

Ale tak się zastanawiam, czy deszcz jest taki zły? Czy aż tak brak nam wyobraźni, by twórczo wykorzystać pogodę niżową? Pamiętam w jakimś poradniku fotografii był rozdział pt.: "Fotografia niżowa". Autor uzasadniał nam coś oczywistego, że właśnie, gdy czasami niż i chmury światło jest najlepsze, że czyste, niebieskie niebo nie zawsze jest najlepszym wyborem i tłem. A dla normalnych ludzi?

Wielu znajomych mówi, że nie lubi wakacji w naszym kraju ze względu na nieprzewidywalność pogody. A kiedyś grupa młodzieży z Włoch, która gościła w naszym kraju na dłuższym wyjeździe, cieszyła się, że u nas codziennie inaczej, a nie tylko słońce, upał i nic więcej. Ciekawe. Znów punk widzenia zależy od punktu siedzenia.

Lubię niż i deszczową pogodę, nawet nad morzem. W deszczu można się kąpać tak samo jak w słońcu, byle pod parasolem, by nie zmoknąć od góry. Co roku mam taką fotkę dla zabawy. Ale chyba odszedłem daleko od pierwotnego zamierzenia.

Deszcz jest ważny, piękny i potrzebny. Choć i ten w nadmiarze jest utrapieniem i potrafi zniszczyć. Kiedyś ludzie mieli szacunek dla sił przyrody i wiedzieli, że są od nich uzależnieni. A my? XXI wieczni mądrzy ludkowie czasami o tym zapominamy i myślimy, że mamy nad wszystkim kontrolę. A tu? Wahania klimatu, mała zbitka nukleotydów w otoczce lipidów zwana wirusem i co? Bezradni i mali. Starsi przynajmniej w swej pokorze wiedzieli do jakiej instancji się udać i prosić.

A my? Pokolenie racjonalistów musimy być bezradni i nerwowo kląć, że nie tak miało być.

Cóż! Biedni ateiści i niewierzący, bo są pozbawieni, na swoją prośbę przynajmniej tej jedynej możliwości, by zwrócić się do Boga i prosić. Pozostaje im bezradność i pytania bez odpowiedzi.