Jak niewiele trzeba, by wywołać radość, czy zachwyt.

Piękno jest proste, zwyczajne. Im bardziej komplikujemy, tym bardziej tracimy to, co jest sensem.

Siedząc na trawie, na skraju pola rzepaku i widząc jak przyjaciółka bawi się kwiatkami rzepaku złapałem to ujęcie. Ciekawe. Nie wyobrażam sobie dać na urodziny, czy imieniny komuś bukiet rzepaku, ale mimo wszystko jest w tym drobnym kwiatku tyle uroku, ulotnego, bo za tydzień żółć zamieni się w wyblakłą zieleń.

Prosty gest, podziwiania zwykłego kwiatuszka. Otwiera na co? Czy to po prostu zabawa, nuda na łące i trzeba zająć ręce czymś i przykuć uwagę, czy może jakieś wyższe i bardziej wzniosłe myśli się rodzą i kierują uwagę ku Bogu? Nie wiem, co myślała przyjaciółka bawiąc się i obracając łodygę rzepaku w ręku.

Ja, choć od razu postanowiłem uchwycić ten moment w obiektywie, też nie miałem wzniosłych myśli. Jedynie tę: Fajnie to wygląda i ciekawe jak wyjdzie? Dopiero na ekranie monitora, w oknie Lightrooma zobaczyłem więcej, no i chwila uchwycona pozwala na dłuższą uwagę. A znajomi, którym wysłałem zdjęcie napisali w większości: "Piękne".

I tyle.

Proste.

Ładne.

I czy trzeba czegoś więcej?