Jak to jest z tym moim szczęsciem? Mam je gdzieś tam w sobie, w środku. Z zewnątrz jestem smuną osobą. Tak, smutną. Czy odwrotnie? Uśmiecham się, nie mówiąc nic, spoglądając dużymi oczami... Ale już mam dosyć tej sztuczności.

Jak to jest? W tym samym momencie mogę czuć radość i smutek. Mogę cieszyć się trwającą chwilą, która nie należy do mnie.

Czasami nie wiem, czy robię coś dla siebie, czy robię coś po to, żeby komuś to udowodnić. Nie wiem czy lubię książki, czy tylko przytakuję, bo nie czytam dużo... Nie wiem, czy chce biegać dla własnej dumy, czy żeby poczuć, że ktoś wreszcie mi zazdrości. Nie wiem, czy zdjęcia robię na pamiątkę - bo lubię do nich wracać, czy po to, żeby inni je widzieli...

Nie wiem, jak to jest. Tak bardzo lubię być podziwiana? Przecież ludzie nawet nie mają za co tego robić. 

Czasem się staram, bo to takie miłe mieć tylu ludzi wokół siebie, którym na tobie zależy. Ale potem okazuje się, że to jest chwilowe... A może to ja przestaję się starać.

Mówię sobie przecież - po co mi ktoś inny, skoro już mam najważniejszą dla mnie osobę, a Ona ma mnie? I wtedy mnie boli, że szukam jeszcze kogoś. Ale gdy zostaję sama, bo nie zawsze możemy być razem, to ta samotność też boli. A jedyne, co potraię robić to odpychać od siebie ludzi.