Tytuł niepotrzebny.

Szukałem jakiejś nowej mojej fotki, co by się na bloga nadała, ale nic godnego uwagi nie znalazłem ;<

Trudno.

Znalazłem to zdjęcie. Moje ulubione. Do którego mam słabość. Pamiętam miejsce, czas, okoliczności. Wszystko co go dotyczy.

I dla mnie jest ono na swój sposób wyjątkowe.

Ale nie ono mnie nakłoniło to napisania tej notki, a coś innego.

Głównym czynnikiem było szczęście.

Przeogromne szczęście i fakt, że ostatnimi czasy praktycznie nie mam powodów do smutku.

Do tego świetnie się bawię spędzając czas w grupie znajomych i przyjaciół, z którymi nie można się nudzić.

Jednego mi tylko szkoda. Upływającego czasu.

Na początku wakacji, po satysfakcjonujących dla mnie wynikach matur i przyjęciu mnie na studia chciałem jechać.

Jechać jak najdalej od Krosna do mojego mieszkania w Krakowie i tam cieszyć się życiem.

Życiem w wielkim mieście, pełnym ludzi, które ma znacznie więcej do zaoferowania dla osoby w moim wieku.

Byłem w Krakowie raz, drugi, trzeci.

I magia tego miasta prysła.

Idąc przez zatłoczoną ulicę z przyzwyczajenia rozglądam się za znajomymi.

Widzę ludzi w słuchawkach na uszach, którzy myślą tylko o sobie, nie rozglądają się na innych. Idą prosto.

Indywidualiści.

Samo miasto jest genialne. Ludzie nie.

Będę tęsknił. Za Krosnem. Za tymi wszystkimi ludźmi. Za znajomymi twarzami, które spotykam często.

Które sprawiają mi olbrzymią radość gdy widzę je uśmiechnięte, roześmiane.

Tak sobie teraz myślę, że teraz się tym zamartwiam, pisze smętnie, a za dwa, trzy miesiące mogę się z tego śmiać..

Bo oczywiście jest taka możliwość.

Ktoś mi dziś na gg napisał, że wszystko jest możliwe..

Od ostatniej notki minął szmat czasu. Kilka miesięcy. W międzyczasie u mnie się wiele wydarzyło.

Właściwie to wszystko odwróciło się do góry nogami.

Jestem niezwykle przyjaźnie i optymistycznie nastawiony do życia, przepełniony poczuciem spełnienia.

Spełnienia swojego celu na rok 2010. Najważniejszego celu. Postanowienia sylwestrowego.

Moje kontakty z niektórymi osobami są idealne.

Z niektórymi dopiero się odbudowują i czas pokaże co z nich będzie.

Październik. Początek roku szkolnego. Miesiąc, którego się potwornie boję.

Nowe miejsce. Nowi znajomi. Nowe życie.

Wszystko co do tej pory udało mi się osiągnąć, kontakty z ludźmi, znajomości, dokładnie wszystko przestanie się liczyć.

Wszystko zostanie oddzielone grubawą czarną krechą. Straci na znaczeniu. Pozostanie sentyment, wspomnienia.

Pora kończyć. Notka niespójna.

Kompletnie mi się nie podoba.

Ale i tak jest pięknie. :)